Sepasar Geger
[ 102 ]SEPASAR GEGER Wakidi
Persis limang dina saka anggone palakrama, rumah tanggane Novita wis wiwit ana padudon antarane Novita lan Pramudita. Amargo padudon mau ora salumrahe manten anyar, mula tangga teparo padha kaged kang nemen. Jalaran ana manten anyar kok anggone padu nganti dibumboni tembung kang ora samesthine kawetu saka tutuke manten anyar.
“Tenan, aku pilih mati utawa dadi randha sajege urip tinimbang urip bareng karo wong kang duwe uteg kebo! Ndableggg! Jampeng. Rai gedheg! Huh, kapusan tenan aku!”
“Ita!” Pramudita mbengok karo mentheleng.
Novita ora enggal mangsuli. Novita ndhungkluk karo nangis mingseg-mingseg, tangane tengen ngremet-ngremet rambut tangan kiwa nggunyer-nggunyer pupune.
“Ita, kowe bisa omong apa ora?!” Pramudita mbaleni takon.
“Tanpa guna aku mangsuli pitakone kerbau dungu, cukup sepasar wae anggon kita omah-omah! Ora sudi aku urip sesandhingan karo pria kang ora duwe rasa tresna sejati marang wong wadon! Kowe wong lanang gombal ora bisa menyelami perasaane wong wadon! Kaya ngono kok sarjana psikologi! Sarjana gombal! Sarjana kaya kowe kuwi ngisin- isini alimamatere!”
“tah.
“Sepisan maneh, tanpa guna aku mangsuli pitakonmu. Nanging tampanana tembung-tembungku iki, lan ngertiya yen ing wektu iki wis mutusake minggat saka omah iki yen wong tuwaku ora kersa nundhung minggat kowe! Cukup!”
“Tia!” pambengoke Bu Harsono kang wis ngadeg ana ing ngarep lawang kamare manten anyar.
“Tbu, aku tak minggat wae, mantumu sing ngguanthueng buan get kuwi openana!” saurane Ita karo nuding ibune.
“Ita , kuwi rak bojomu, ta?” Bapakne nyaut saka njaban kamar.
“Bener, Pak. Nanging rak wiwit biyen aku ora tresna, nanging
102 [ 103 ]Bapak kang meksa aku, marga bapak isin yen aku ora ndang payu rabi. Mangka bapak lan ibu ngerti yen aku wis duwe pilihan kang becik aten- atene!” wangsulane Novita mbeberake,
“Yen ora tresna kena apa kowe gelem dakkon rabi karo pramudita, It?”
“Jalaran aku ngeman wong tuwa pak, bapak nate ngendika yen bapak ora bakal awet urip yen aku ora gelem dipek bojo kebo budheg iki, Pak!”
“O, dadine...” sambunge bu Harsono.
“Aku rabi mung ngeman lan ngemong wong tuwa!” sambunge Novita cepet.
Pak Harsono lan garwane banjur padha meneng. Eluhe dleweran. Samono uga Pramudita. Pramudita dadi kaya wong bingung. Pak Harsono banjur nggandheng Pramudita diajak nyingkir. Novita uga banjur mak klepat, embuh lunga menyang ngendi.
kokok
Rumah tanggane Novita tumeka. saiki durung katon bahagia. Nadyan anake wis loro. Nanging sesambungane ora katon ngresepake. Kahanan ora ngresepake mau cetha banget yen nyawang pasuryane Novita. Ing sadina-dina pasuryane Novita katon yen ndhelikake wewadi kang kudu diudhari. Nanging yen Pramudita tetep tepes wae dhasar pancen duwe watak ndableg, cuwek, ora gagasan, lan mung mikir butuhe dhewe.
“Piya bu kabare mas Pram, rak ya apik, ta?” pitakone Budi kancane nyambut gawe nunggal kantor karo Novita.
“Ya wis dianggep apik ngono wae, yen tak kandhakake aka mundhak dadine ala, jalaran aku kudu njaga rumah tanggaku, marga anakku wis loro.”
Budi kang nalika isih bujang mate arep nyelehake saronce kembang ing pote atine Novita, nanging durung nganti kembang ditancepake kahanan kang ngudokake Novita rabi teka, unjal ambegan.
“Pak Budi aja melu mikir aku mundhak ora becik”
“Ora bisa, Bu, marga ...”
103 [ 104 ]“Pak Budi, aja tok bacutake anggonmu ngendika. Aku wis ngerti apa kang bakal Pak Budi bongkar ing ngarepku.”
“Yen ngono maaf ya, Bu.”
Pak Budi banjur bali lungguh ing papane lan sibuk ngetik laporan. Novita uga nerusake anggone notal dhuwit kang metu sajrone sasi agustus 1998. Bola-bali Budi nglirik Novita kang katone anggone nyambut gawe rada ora jenjem.
“Yen kesel leren dhisik ta, bu?”
“Kok pak Budi nggatekake aku terus ta?”
Budi pringas-pringis kewirangan.
“Saiki awake dhewe wis padha tuwane Iho, kabeh kudu dijaga aja nganti ana sepasang rusa dilanda asmara, muni ngono karo menjep.
“Na, tenan ta?” Budi nyaut.
“Tenan apane?”
“Tenan yen ing njero atimu sejatine isih ana kembang sajroning pot kang kuncupe apik.”
“Embuh ah, wis Pak Budi aja pisan-pisan nyenggol perkara kuwi maneh,” karo ngendika mangkono Novita ngadeg, nyat karo nggawa laporan kang wis digawe saperlu disumunake teken kepala kantore.
kakak
Tekan ngomah, Novita awake lungkrah ndadak. Nyawang kumbahan numpuk sagunung, ruwang tamu patng klarah, durung mangsak, anake sing cilik rada rewel, Pramudita malah mung sekak ana pos perondhan.
“E, ya wis dadi bejane awakku, duwe bojo marga ngeman wong tuwaresikone aku kudu gelem dadi korban,” grenenge Novita karo nyambi ngicéki kumbahan.
Novita gemeter lan kaget nalika esuk-esuk ana kabar, Budi, kancane nunggal kantor mlebu rumah sakit.
“Pak Budi lara apa?”
“dipun-gebugi tiyang nembelas, Bu,” wangsulane tukang kebone kang diutus kepala kantore supaya ngabari Bu Novita.
“Oh, lha ngapa?”
104 [ 105 ]“Anu, Bu, piyambakipun nemu SIM, STNK, kunci griya lajeng dipunaturaken ingkang kagungan, lakok malah digebug ngantos gegar otak.”
“Lha, kok digebugi?”
“Lha ingkang kecalan barang-barang wau bibar dipun jembret, mila Pak Budi rekanipun damel sae malah dipunkinten jambretipun.”
“0, wong dha edan tenan sing nggebugi kuwi.”
Novita banjur gage-gage anggone nandangi gaweyan ngomah. Meneri dina kuwi dina minggu. Rampung mberesi gaweyan ngomah, Novita banjur pamit bojone arepniliki Budi.
“Anake ora dijak?” Pramudita takon.
“Tilik wong lara kok ngajak bocah,” wangsulane Novita karo nyetater sepedha motore.
“Yoh, ndang mulih lho, mengko awan aku badminton!”
Tekan rumah sakit, Novota kaget. Ing sandhinge Budi kang gumlethak ora eling, jumeneng Mas Roman seniore Novita kang tumeka saiki isih sok gawe kisruhe atine Novita.
“Mas Roman?”
“Ita?” “Iki sapa sing lara?” pitakone Roman. “Kancaku nunggal kantor.”
“Maaf It, aku sing salah.”
“Kowe sing salah?”
“Iya, takkira jambret, mula banjur takgebugi wong sakampung.”
“Oh, Mas Roman. Jebule kowe ya brangasan, tujune ora sida dadi bojoku.”
Roman mung meneng wae. Wong-wong kang padha nyipati kahanan mau padha pating dlongop. Ora ngerti critane.
Bareng wong tilik wis saya suda, Roman uga wis lunga. Novita nyawang pasuryane Budi karo nangis. Lambene ndremimil ngudarasa.
“Mas Budi, aku gela duwe bojo Pramudita, lan gela tepung Mas Roman, jebule wong loro gemblung kabeh. Apa wong lanang kabeh ngono? Apa Mas Budi uga ngono? Ora yen Mas Budi aku percaya ora. Ora!
Oraaa ...!” Novita njerit-njerit histeris. Wong-wong banjur padha pating
105 [ 106 ]/ Tama NG
brubud marani. ês £ 2 “Wonten napa Bu?” pitakone juru rawat kang marani. “Minggat! Kabeh minggat, ora ana wong apik kejaba mung Mas
Budi kang gumlethak iki! Minggat!”
Novita banjur semaput ing sacedhake Mas Budi.
106