Pinter, Minteri (Ris Hartini)
[ 21 ]PINTER, MINTERI
Ris Hartini
“Ndhuk, kok pijer ngalamun ki ana apa, ta?” mangkono pitakone Bu Pardi marang anake wadon, Parti. “Dadi wong ki mbok ya sing sabar, Pasrah mêrang Fangeran sing paring urip, Jare wong sabar ki kekasihing Allah.”
Krungu kandhane ibune mangkono iku, kanthi alon Parti mingerake lungguhe, Mripate nyawang, wong tuwane sing kari sesisih iku kanthi kebak rasa trenyuh,
“Ibu, awake dhewe iki dadi wong difik, ya mesthi wae kudu sabar, Nanging Bu, terus piye awake dhewe iki? Turu wae ana tendha, nggelar klasa. Sing dakpikir ki masa dhepane Parta. Aja nganti Parta dadi wong, bodho kaya awakedhewe iki.”
Pancen, Bu Pardi iku mung kari urip ijen. Limang taun kepungkur Pak
5 ii PA; Ba
Nanging wiwit ana lindhu gedhe sing ngroningake kutha Ngayogyakarta, Bu Pardi wis ora bisa dodolan maneh, Omah saisine rata. karo Lemah. Ora ana sing bisa dikukup, Ya amarga kedadeyan iku, Parti saben-saben tansah dheleg-dheleg ngalamun mikir nasibe, Bandha sing pangaji ya mung omah, sanajan paribasane disundhul bangkong wee ambruk, Ewasemana gedhe bang mapa ngala tinarap ka aayane Padi
“Matur nuwun, Gusti. Dene Paduka sampun paring rejeki dhumateng kawula sabrayat; itedha ih enjing punika.”
“Bu, esuk iki awake dhewe bisa sarapan.” jatah kanggo mangan esuk, Sabaline saka posko, Parti nggawa tas kresek isi sega telung wungkus,
“Bu, iki mau ana bantuan mangan saka kumpulan pembantu- pembantu ing sawijining perumahan eliting wilayah Sleman.”
SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 21 [ 22 ]Bu Pardi ngelus dhadha. Dene semono katresnane para sedulur, semajan dudu sanak dudu kadang kok padha melu ngrasakake kasusahan iki. Apa maneh sing tetulung iku dudu wong sugih utawa wong kang turah bandha.
“Ibu, Parta, ayo saiki padha sarapan dhisik,” kandhane Parti marang, Tbune lan Parta,
Wong tlu padha mangan bebarengan, Katone enak banget. Mangan sega lawuhe oseng-oseng, tempe lan endhog, dimasak semur. Bubar sarapan wong telu banjur padha lungguhan sawetara. Sinambi omong-omongan apa sig kaka Aak a Ka aan pan bea.
Lindhu gedhe kang ngobrak-abrik kutha Ngayogyakarta nalika tanggal 27 Mei 2006 parwen ninggalake kahanan kang nggegirisi, Ora sethithik wong kang kelangan anak, bojo, sedulur, dalah omah lan bandha. Begja dene Bu Pardi mung kelangan omah amarga anake kzo pisan isih wutuh. Sanajan mung, kari awak thok, Bu Pardi tansah ngaturake panuwun ing ngarsane Pangeran amarga pinaringan slamet
Saka kabar gethok tular, Bu Pardi krungu manawa besuk arep oleh utawa jaminan hidup,
Waekdu wis lumaku sesasi suwene ip ana tendha, Bantuwan jadhup
“Bu, pamarentah jarene arep menehi bantuwan kanggo ngedegake mah? Lha kok durung mudhunamu hun ya, Bu?” mangkono kandhane Parti marang ibune.
Karepe Parti, yen wis duwe omah maneh rak bisa kanggo dodolan supaya ora nglangut lan bisa ngasilake dhuwit kanggo wragat sekolahe Parta.
“Ya sing sabar ta, Ndhuk. Omah sing ambruk ki rak omahe dhewe. Sing nganggo ya awake dhewe, Dene nganti ambruk ki rak amarga alangan. Dadi aja jur dibubuhake pamarentah, Pira akehe wragat sing dienggo mbangun omah sing cacahe ewon? Kowe rak ya kudu mikir ta, Ndhuk?”
“Bu, Ibu ki rak ora ngerti, Pamarentah ki rak dhuwite akeh Iho, Bu,
arep mbantu kanggo ngedegake omah sing rubuh, Sanmparmane wong lara, awake dhewe ki wis klenger, wis semaput, pul Bu, Ora Bisa disemayani maneh.” kandhane Parti karo mripate kembuh luh, atine nelangsa,
SUMUNAR Artologi Crita Cekak, 2 [ 23 ]Beda karo Parta, bocah sing umur-umurane limang taunan kuwi ora ngerti karibetaning mbakyu lan wong tuwane. Bu Pardi sejatine ya wis nate ksungu bab pamarentah arep aweh bantuwan marang masarakat sing kena korban lindhu.
“Ndhuk, kowe rak ngerti. Bu Pardal sing daleme kidul kana, ta?” pitakone Bu Pardi
“Ya genah ngerti ta, Bu, Ning, Bu Pardal ki rak wis ora ana nalika lindhu gedhe sing sepisan kae ta, Bu?”
“Sing dakkarepake ki kuwi Iho, Jarene korban sing nganti tiwas iku oleh santunan sing akehe pira ta, Ndhuk? Rong yuta apa malah luwih? Ning, kandhane Pak Pardal kuwi mung oleh sayuta. Kandhane saka kacamatan, sing didhaftarake tiwas iku mung rongatus, jebul korban tiwas sanyatane ana patangatus punjul, Dadi nampane santunan ya mung sayuta.”
“Lho, kok bisa ta, Bu? Benese ki piye? Santunan kok bisa dianyang, Bola-bali wong cilik, apa maneh bodho kaya awake dhewe iki, mung dadi Pangane wong pinter.”
“Dakkandhani ya, Ndhuk. Janjane jroning atiku ki rak ora seneng yen si Parta iku mbesuk sekolah dhuwur, njur dadi wong pinter.”
“Lho, Ibu ki kokaneh, ta? Mosok duweanak dadi wong pinter kok ora seneng? Apa maneh dadi wong pangkat?” Parti nyaut guneme ibune karo njengek.
“Kowe rak ngerti dhewe ta, Ndhuk. Yen dadi wong pinter ki njur dho nggo minteri wong liya. Padha reka-reka dadi marakake ala tumindake.”
“Bu, Ibu. Ora kabeh wong pinter banjur kaya ngono, Akeh wong Pirter sing jujur lan becik. Sing baku, kepriye anggone ndhidhik si Parta kuwi,”
Tbune mung manthuk-manthuk, Pancen bener, ora kabeh wong pinter
“Ya, muga-muga si Parta bisa dadi wong pinter sing ora minteri marang liyan,” pandongane Bu Pardi.
Parti mesem keprungu pandongane ibune.
“Amin,” panyaute ing sajroning ati,
—b—
SUMUNAR Antafogi Crita Cekak, 23