Kurang Sabar
Ènèng wong tani sakjodo manggon nang désa sing adoh karo kuta. Wong loro iku jenengé Pak Poniran lan mak Ponirah.
Pak Poniran namung nduwé sapi siji, nanging dong-dongan dèkné nduwèni kepéngin dadi wong sugih.
Ing sakwijiné ésuk, dongé ijik meres mèrki, dèkné kok nglamun kaya-kaya wis dadi wong sugih tenan lan wis nduwé sapi pirang-pirang. Pak Poniran énak-énak sing meres mèrki karo nglamun, terus ujuk-ujuk krungu bojoné tyeluk-tyeluk: “Pak! Pak! Mréné didelok ta, aku nemu apa iki!” [ 19 ] [ 20 ]Pak Poniran sakwat njenggèlèk tangi enggoné nglamun, terus nginguk sangka lawangé kandang sapi. Nang kono dèkné sing mandeng bojoné nganti ora kedèp, awit ora rumangsa ngingu banyak kok weruh nèk bojoné mbopong banyak, lah tangan sing liyané nggegem endok mas. [ 21 ] [ 22 ]Wong sakjodo iku saiki ya nggumun ya pada bungah banget. Sing wédok terus ngomong: “Nèk banyak iki saben dina gelem ngendok mas siji awaké déwé bakal sugih tenan.” Saiki kerjanané liya-liyané ditinggal terus banyaké digolèkké nggon sing apik déwé nang omahé. [ 23 ]
Saben ésuk banyaké uga dibopong digawa nang blumbang lan wong sakjodo iku sing nunggoni banyaké ngelangi nganti njenggruk. Saben wengi uga ditataké nggon turu nang kamaré. Uripé banyaké ya pancèn kepénak tenan.
Banyaké saben dina ya ora tau mangkir sing ngendok mas siji. Endoké terus diedol lan duwité dienggo tuku kebon lan sapi liyané. Alon-alon wong sakjodo iku mundak kepénak uripé lan lekas diajèni karo wong liya-liyané nang désa kono.
Nanging ènèng wanci Pak Poniran kok nduwé pikiran ngéné: “Nèk banyak iki saben dina namung ngendok mas siji, awaké déwé kudu ngentèni suwi banget bisané dadi wong sing sugih [ 24 ]déwé nang désa kéné.”
Sangking ora sabar, dèkné terus ing sakwijiné ésuk ngomong karo bojoné: “Banyaké awaké déwé iki mesti ijik nggémbol endok okèh nang wetengé. Semunggoné wetengé saiki takbedèl, mesti endoké sakdelan bisa metu kabèh. Dadiné awaké déwé ora usah ngentèni kesuwèn banget nèk kepéngin sugih.”
Mak Ponirah manut karo bojoné, awit dèkné ya kepéngin ndang gelis sugih.
Sing lanang terusan waé dijikuké péso lan diréwangi mbedèl wetengé banyaké. Kadung banyaké wis dibedèl, wongé kabèh loro kagèt lan ndomblong, awit ora nemu endok blas nang njero wetengé banyaké. [ 25 ] [ 26 ]
Sing wédok terus mbengok: “O allah, Pak! Lah kok ora ènèng endoké siji waé ya! Lah saiki kepriyé? Awaké déwé iku mau sakjané kurang sabar lan ora trima nampa endok mas siji-siji saben dina. Saiki awaké déwé slawas-lawasé ora bakal bisa nampa endok mas menèh.”
Pak Poniran lan mak Ponirah saiki wis ora pisan-pisan menèh kepéngin dadi wong sugih.
Uripé saiki bisa sabar lan nrima. Saiki wong loro kuwi bisa nitèni déwé nèk wong sabar lan nrima iku bisa ngetoké woh sing gedé ajiné nang uripé. [ 27 ]