Kaca iki wis dikorèksi
Kurang Sabar
Ènèng wong tani sakjodo manggon nang désa sing adoh karo kuta. Wong loro iku jenengé Pak Poniran lan mak Ponirah.
Pak Poniran namung nduwé sapi siji, nanging dong-dongan dèkné nduwèni kepéngin dadi wong sugih.
Ing sakwijiné ésuk, dongé ijik meres mèrki, dèkné kok nglamun kaya-kaya wis dadi wong sugih tenan lan wis nduwé sapi pirang-pirang. Pak Poniran énak-énak sing meres mèrki karo nglamun, terus ujuk-ujuk krungu bojoné tyeluk-tyeluk: “Pak! Pak! Mréné didelok ta, aku nemu apa iki!”
