BINGUNG Subinah
Sasi Mei kapungkur ing Ngayogyakarta sakiwa tengene katrajang lindhu gedhe. Lindhu kang mbuncang ing wanci esuk iku wis trep karo unen- unen “sudah jatuh tertimpa tangga”. Ngono pangandikane para priyayi Ananging kang dumadi ing Bantul iku ora mung, kebrukan andha, malah
h Nalika jagad mubeng munyer kadya gabah diinteri, akeh wong kang isih padha turon, Kekaran ing amben. Mula ora mokal yen akeh wong padha ketiban usuk, gentheng, lan tembok omah kang ambruk. Padha sambat ngrintih ing sangisore omah-omah kang wis rala karo lemah. Ana sing bonyok sirahe, Ska Dem a sanga ani Ka reang aya beran ke Ah rong taun kepungkur, kabeh wong banjur padha ngener ngalor i
giris! “Mbah, menapa kita bedhe ngungsi? Lan dhateng pundi anggenipun peng? krungu pitakoné bocah wadon umur pikulasan taun marang simbahe nangis,
indri, bocah wadon mau, pancen mung urip ijen karo Simbahe, Bapak
kaa Indri tangane wis nyangking tas kresek cilik isi Mambi saka lemari
sing wis njempalik nang lemah, karo Barang-
“Gimbah mboten ngungsi kados tiyang-tiyang, sanesipun? Nika Iho,
ujare Indri mbaleni amarga weruh simbahe mung dheleg-dheleg kelaran sinambi ngelus-elus boyoke sing njarem ketiban usuk lan gentheng.
SUMUNAR Artofogi Crita Cekak, 44
