"Ibu ngaten rak boten ngretos dhateng bab kapal, sagedipun rak namung maiben."
“Iki maneh, sing bocah melu nutuh. Mau rak wis padha dirembug. Yen aku nyrengeni Rap, ora padha arep ngrewangi, jebul malah aku sing dikrubut."
Sadaya lajeng sami mesem.
Raden ayu asisten wadana nglajengaken pitakenipun .
"Lo, awakmu apa ora ana sing krasa lara, Rap ?”
"Boten, Ndara.”
“Aja goroh, lo. Yen ana sing krasa lara, koki Songep tak-undange, takkon mijeti.”
"Sembah nuwun, Ndara ! Nanging yen boten saben dinten numpaki pun Hel, ngantos pun Hel dados sae saestu, badanipun adalem inggih kelajeng sakit, Ndara !”
"Ah, kowe mono, dikandhani malah ndadra. Wis kana ngaso !”
“Inggih, Ndara.”
"Rutuhe apa wis dientekake ?"
“Sampun.”
“Maneh apa ? Yen maneh Yem takkon nggawekake Maneh."
"Sampun, Ndara.”
Rapingun lajeng muru Hel ingkang tansah gereng-gereng: Kringet
sampun tuntas, badan sampun asrep kados salimrah. Slebrak lajeng kabikak. Dhadhung ingkang katangsulaken ing wit sawo lajeng dipun uculi, namung dipun kalar dipun cepengi kemawon. Hel mubeng-mubeng dhakur-dhakur, lajeng guling. Sareng sampun kaping kalih, tangi, dipun ombeni mawi toya sarem, meh telas saember. Lajeng kalebetaken ing gedhogan, sarungan kabikak.
(Ngulandara)
96
