***
BÈTÈSDA
59
tulungan.” Jairus atiné krasa mak tjles, bareng ngrungu pangandika mengkono iku. „Adja maras!” O, Jairus ora bakal maras, jèn Gusti Jésus isih ana ing sanḍingé. Wis mantep pangandelé, jèn mung Gusti Jésus sing bisa maringi pitulungan.
Ora antara suwé lakuné wis tekan ing omahé Jairus. Ing kono wis akèh wong sing paḍa lajat. Swarané wong sing paḍa nangis lan ngaḍuh-aḍuh ngebaki omah, binarung ing unining suling sing nggalik-galik swarané. Bareng Gusti Jésus rawuh, wong-wong mau kabèh paḍa kaḍawuhan metu ing djaba. Sing klilan nḍèrèk mlebu mung Pétrus, Jakobus lan Jochanan, apadéné bapa-bijungé si botjah.
Wong-wong sing paḍa nangis dipangandikani mengkené: „Adja paḍa nangis. Botjahé ora mati, mung lagi turu.” Wong-wong mau bandjur nggeguju, udjaré: „Botjah wis mati kok diarani lagi turu!” Apa perluné Gusti Jésus diaturi rawuh? Botjah wis mati arep dikapakaké manèh, jèn ora diupakara karo ditangisi kaja adaté sing uwis-uwis? Saiki kok paḍa diḍawuhi meneng? .... Bebasané rak: désa mawa tjara, negara mawa tata?
Kotjapa kang paḍa ana ing kamaré botjah sing wis mati; Jairus bareng weruh anaké wis dilurubi, atiné kumesar, awaké lemes tanpa daja. Tudjuné Gusti Jésus ana ing sanḍingé. Tangané botjah mau bandjur diasta sarta pangandikané: „Ebèng, tangia!” Njawané bandjur bali, paḍa sanalika botjahé tangi, bandjur njawang bapa lan bijungé, kaja botjah mentas tangi turu. Gusti Jésus bandjur ḍawuh mènèhi mangan. Botjah mau bandjur mangan, katon wis waras manèh. Wong tuwané bungahé ora kira-kira.
Gusti Jésus bandjur tindak saka ing kono kaḍèrèkaké sekabaté telu sing paḍa neksèni lelakon mau. Wong golongan sing ngentèni ing djaba paḍa kagawokan, bareng ngerti jèn botjahé wis urip manèh. Wong-wong sing mauné paḍa nggeguju, saiki ora bisa ngutjap apa-apa kedjaba mung meneng lan wedi.
Nanging Jairus atiné mbludag kabungahan, pangandelé marang Gusti Jésus njata mijatani. Jairus ora bakal bisa lali marang pangandikané Gusti Jésus sing bisa njirnakaké sumelanging atiné: „Adja maras, kumandela baé!” Pangandika mau mesṭi bakal diéling-éling ing salawasé urip.
ING negara Jerusalèm, ing ngarepé Sekèṭèng Weḍus — jaiku panggonané wong paḍa tuku weḍus kanggo saos kurban ana ing padaleman sutji — ana blumbangé padusan, arané Bètèsda, ing basa Djawa pantes diarani: Panti-wilasa. Blumbang kang ana banjuné kimplah-kimplah ing sakubengé digawèkaké bangsal tjatjahé lima, jaiku panggonané wong-wong sing paḍa nanḍang lara warna-warna, wong pitjak, wong lumpuh, wong gering, paḍa ngaḍang-aḍang kotjak ing banju ing blumbang. Awit ing samangsa-mangsa ana malaékat tumeḍak ngotjakaké banju ing blumbang, sarta sing sapa njemplung ḍisik bareng lan kotjaké banju, iku dadi waras sanalika, ora pilih-pilih larané. Mulané wong-wong sing lara paḍa ngentèni ana ing bangsal samangsa banju ing blumbang katoné kaja dikebur, wong-wong mau rebut ḍutjung arep njemplung ing blumbang, ana sing mlaju, ana sing mbrangkang, malah ana sing mung ngésod baé; sing babar pisan ora bisa obah, kepeksa digénḍong sanak seduluré, murih bisané njemplung ḍisik ing banjuné Bètèsda. Sing kèri tekané, senadjana wis njemplung, larané ora bisa mari. Mangka tekané malaékat sing ngotjakaké banju mau ora kena ditangguh mangsané. Dadiné wong-wong mau kudu ngentèni klawan sabar lan waspada, adja nganti keḍisikan kantjané.
Kotjapa ing kono ana wong kang nanḍang lara wis telung puluh wolu taun lawasé. Wong mau gumluntung ana ing kono, tanpa rowang tanpa kanṭi, mangka tangan lan sikilé ora kena digawé ngglawat, mulané sepi pangarep-arepé bisané mari lelarané. Ḍèk bijèn nalika mentas teka ing Bètèsda, isih geḍé pangarep-arepé bisa waras, nanging saiki kaja-kaja lelarané kudu disanḍang nganti tekan adjalé. Pantjèn pandumaning ngaurip iku béda-béda, mengkono pamupusing atiné.
Nalika semono mbeneri rijaja Paskah ing Jerusalèm. Mulané Bètèsda mundak ramé, luwih katimbang adaté. Saka ing désa ngadésa tekané wong-wong lara karo sanak seduluré arep njoba golèk kuwarasan ana ing blumbang Bètèsda. Mèh saben wong lara duwé réwang sing sumaḍija nulungi njemplungaké ing banju, samangsa-mangsa kotjak. Nanging wong tuwa sing wis lawas gumléṭak ana ing kono, ora ana sing nulungi. Mripaté mung kelop-kelop njawang wong sing paḍa lunga teka ing kono, nanging awaké ḍéwé wis ngedjibaké jèn ora bakal mingsed saka ing paturoné sadurungé ngadjal.
Kotjapa wong lara mau krasa jèn disawang lan digatèkaké déning wong sing mentas teka ing kono. Kadingarèn temen ana wong gelem nggatèkaké. Sapa ta wong iku? .... Wong mau malah njelak lan ndangu, pangandikané: „Apa kowé kepéngin waras?”
Kepéngin waras? .... Wong lara mau ngingetaké sing ndangu semu gumun. Saiba enggoné kepéngin! Wis telung puluh wolu taun lawasé enggoné kepéngin bisa waras, nanging
