Babad Saka Kitab Suci/Wong Sèmpèr Ing Kapernaum
KACARITA ing sawijining dina ana wong sawetara padha nggotong wong lara ana ing paturon. Wong mau sèmpèr tangan lan sikilé, temah ora bisa mlaku babar pisan. Polatané katon suntrut sedhih marga saka enggoné nandhang lara mau.
Parané wong-wong mau arep menyang endi? Apa arep menyang panggonané dukun? Nanging sapa ta sing bisa nambani larané lan nglejaraké atiné sing tansah ngandhut sedhih lan was sumelang?
Sadurungé mangkat saka ngomah mesthiné wis dirancang dhisik, sing lara mau arep digawa menyang endi. Sedulur-seduluré wong sing lara wis padha ngrungu warta, yèn Gusti Yésus rawuh ing Kapernaum manèh. Mulané wong-wong mau padha golong rembugé arep nyowanaké sing lara ana ing ngarsané Gusti Yésus, supaya kabirata larané. Wong mau wis padha yakin temenan, yèn ora ana dukun liya-liyané manèh sing bisa marasaké seduluré mau kejaba mung Gusti Yésus. Lakuné ana ing dalan ora nylèwèng mangiwa utawa manengen, jalaran ancasé mung sawiji, yaiku sowan ing ngarsané Gusti Yésus.
Lah, omah panggonané Gusti Yésus pinarak wis katon. Lakuné disengkud, daya-daya énggala tekan. Sing lara wis dikandhani: "Sedhéla engkas kowé tekan ing ngarsané Gusti, banjur...." Sing lara bisa mèsem, wis nicil bungah. Atiné nganta-anta énggala bisa nyawang Gusti, temah mesthi birat lelarané.
Nanging kocapa, bareng wis tekan ing palatarané omah, wong-wong mau kepeksa mandheg, jalaran ora bisa olèh dalan. Ing latar, apa manèh ing jero omah wis jejel riyel wong sing padha ngrungokaké pangandikané Gusti Yésus. Mangka enggoné pinarak ing tengahé omah. Wong golongan sing ana ing kono kabèh padha ngrungokaké. Kabèh malah kepeksa ngrungokaké, apa tekané mrono iku kagawa saka sih tresnané marang Gusti Yésus, apa mung jalaran kepéngin weruh tok, utawa apa marga saka enggoné gething marang Panjenengané, kabèh padha baé angger Gusti Yésus lagi ngandika, tan kena ora wong-wong ing sakiwa-tengené mesthi ngrungokaké.
PAMISAYA IWAK KANG NGÉRAM-ÉRAMAKÉ
Bareng wis tita ora bisa mbacutaké lakuné, banjur padha lèrèn ana ing palataran karo golèk akal kepriyé bisané nglebokaké sing lara mau. Mangka ora ana wong sing gelem mingsed sethithik baé, kabèh mung padha ketungkul ngrungokaké pangandikané Gusti Yésus. Wong sing lara dalah sedulur-seduluré padha kecuwan banget atiné, jalaran wis cedhak banget karo Gusti Yésus, nanging meksa isih adoh saka ing pitulungan.
Saiki kepriyé rékané? Apa ngentèni sabubaré? Nanging yèn wis bubar, apa malah ora mundhak seksekan wong golongan sing padha arep mulih? Yèn mengkono, apa sing lara bisa kelakon disowanaké ing ngarsané Gusti Yésus? Ringkesé yèn ngentèni sabubaré, mesthi bakal ora olèh gawé!
Yèn ora ngentèni, gèk kepriyé manèh rèkané? Apa kelakon sing lara digotong mulih, disèlèhaké ing panggonané gumléthak mau, ngathang-athang ing selawas-lawasé nganti tekan ajale? Ah, mesakaké temen yèn mengkono!
Dalané kaslametan mung siji, yaiku sowan ing ngarsané Gusti Yésus! Saupama sing lara bisa nganti kapirsan déning Gusti, wis mesthi kapitulungan! Nanging kepriyé dalané?
Bareng wis nggolongaké rembug, wong sing nggotong mau banjur padha tumandang. Embuh bener, embuh luput ichtiyar sing ditindakaké, wis dinalar dawa, waton seduluré sing lara mau bisa marek ing ngarsané Gusti Yésus. Wong sing lara mau banjur digotong metu ing undhak-undhakan sing digawé nurut témbok omah, munggah tekan ing payon rata, sing adaté diarani "sotoh". Saka ing payon mau wong bisa ndeleng ing godhagan omah ing jero, bisa ngrungu swarané wong sing padha guneman. Sing lara banjur diglétakaké; jubin tutuping payon banjur dibréngkali, pener ing sadhuwuré Gusti Yésus pinarak. Bareng bolongané wis cukup ambané, sing lara banjur kaudhunaké sapaturoné, kaeneraké ing ngarsané Gusti Yésus.
Gusti Yésus lan wong-wong sing ana ing jero omah kono padha nyumurupi ana wong lara sapaturoné diudhunaké saka ing payon.
Gusti Yésus banjur kèndel enggoné ngandika, nanging Gusti ora duka marga ana sing wani-wani ngrusuhi enggoné memulang. Malah saiki Panjenengané mirsa sepira gedhéning pangandelé sedulur-seduluré wong sing lara mau, lan iya mirsa sangsarané wong sing sèmpèr, sing babar pisan ora bisa ngglawat, nanging mripaté kaca-kaca, ésthané kaya nyuwun muga kapitulungana. Gusti Yésus ora pisan-pisan mengku duka, nanging malah rentah welasé.
Mulané banjur ngandika marang kang lara: "He pawong sanak, dosamu wus kaapura!" Wong-wong sing padha ngrungu pangandika mau, banjur padha gumun. Sowané wong lara mau rak perlu nyuwun kawarasaké sèmpèré, mangka pangandikané Gusti Yésus: "Dosamu wus kaapura!" Malah para ulama lan para Farisi sing iya padha melu ana ing kono, padha nggrundeli Gusti Yésus: "Wong iku sapa ta déné kok ngucap nyenyamah marang Allah? Kang kwasa ngapura dosa sapa ta, kejaba mung Allah piyambak?" ...
Nanging Gusti Yésus mirsa apa kang dadi osiking atiné wong. Panjenengané mirsa was lan sumelangé atiné wong sing nandhang lara, marga ngrasakaké gedhéning dosané nalika isih bagas kuwarasan. Mulané Gusti Yésus ngersakaké marasaké atiné dhisik, sarana ngapura dosané.
Lelarané mau dadi paukumaning dosané. Yèn dosané wis diapura, larané mesthi tumuli birat. Bareng sing lara mau ngrungu pangandikané Gusti Yésus mengkono iku, polatané malih dadi sumringah, suntrut lan sedhihé larud sanalika ....
Mengkono uga Gusti Yésus iya mirsa kang dadi osiking atiné para ulama lan para Farisi lan wong liya-liyané sing padha ora kesdu marang Panjenengané. Gusti mirsa yèn wong-wong mau ora duwé pangandel marang Panjenengané. Pancèn gampang ngetokaké ujar marang wong, yèn dosané wis kaapura. Saben wong rak bisa muni mengkono, mangka pangucap mengkono iku klebu nyenyamah marang Allah! Kaya mengkono iku panggraitané para ulama lan para Farisi. Nanging saiki Gusti Yésus arep nedahaké, yèn Panjenengané iya kagungan pangwasa ngapura dosa temenan, mulané arep nindakaké prakara sing wong liya ora bisa.
Pangandikané Gusti Yésus marang wong-wong mau: "Kowé padha duwé panggraita kaya apa ana ing atimu? ...." Sawisé ndukani wong-wong mau, banjur ngandika marang sing lara: "Dhawuhku marang kowé: Ngadega, paturonmu angkaten, lan muliha!"
WONG sing sèmpèr mau kepriyé? Bareng dipangandikani mengkono, ora kok banjur ndomblong nyawang Gusti Yésus, jalaran rumangsa yèn ora kuwagang nglakoni sadhawuhé. Lan iya ora njajal ngadeg alon-alon awit sumelang yèn pangandika mau ora temenan! Ora, wong mau marga saka pangandelé sanalika banjur ngadeg, ora nganggo jajal-jajal dhisik. Awaké sakojur kaya-kaya klebon daya kakuwatan sing anèh. Bareng wis ngadeg, paturoné tumuli diangkat, banjur mundur mulih kambi ngluhuraké Allah.
Nalika iku wong-wong sing jejel riyel banjur padha nisih, temah wong sing mentas pulih kawarasané, bisa metu saka ing kono.
Wong kabèh padha kagawokan lan padha ngluhuraké Allah, sarta nandhang wedi banget. Kabèh padha nyawang Gusti Yésus klawan pakéring.
Pangucapé wong akèh: "Ing dina iki aku padha weruh lelakon kang nglengkara!" ....