ELING Christina Sukini
a aa kapisa dumadakan Dina, anakku wadon, bengok-bengok, “Bu, Pak ana lindhu. Lindhu...”
kaya
dere diinteri. Bojoku sing isih adus ing kolah upa banjur mlayu meta, Mung “ ” andhuki Bareng aku metu ing njaba, tanggaku wis padha ana ing jaban omah, padha kekit Aku nggoleki Bapake Dina. Ora anal Bokmenawa mlebu ngomah
“Kepriye mengko yen ana ? Omah kaya ngene kahanane, je?” “Wis Bu, aku mengko dak kongkonan uwang, wangan pawikeng bee kang padha mlorot”
Dumadakan Mas Wiji mara karo uluk salam, “Kulanuwun, Bu.” “Oh, mangga. Kagungan kersa apa, Mas?”
“Amu, Bu, badhe ngampi andha. Sedaya priya sami mlorot pendhengipun” "Iya Iho Mas, gendheng ngomah iki ya padha mlarat, Piye Mas yen
Aku lan bojoku durung mangsuli ature Mas Wiji, dumadakan Dina nyela-nyela, “Bu, Pak, aku mangkat sekolah ndhisik.”
Ing dina Sabtu kuwi si Dina pancen wis cepak-cepak arep mangkat sekolah. Mula, bareng lindhu gedhe wis rampung anggone ngamuk, Dina uga nerusake anggone mangkat sekolah ing kutha.
Sawuserampung anggonku adus, Dina bengok-bengok saka njaba.
“Bu, aku cra sida sekolah. Murid-murid didhawuhi mulih sebab mengko arep ana gempa susulan sing luwih gedhe, Iki Iho Bu, ana selebarane!”
SUMUNAR Anzofogi Crita Cekak, 63
