BP3 kaya-kaya ya ora larang.”
“Lha ning coba, menawa ngelingi jaman lagi krismon, akeh bocah- bocah padha medhot sekolahe, kaya sing diwartakake ing radio, RCTI, SCTWV, Indosiar, uga ing koran-koran. Kabeh prasasat ngemot kabar, pendhak dina mesthi kapacak.”
“Kuwi rak kabare, jarene! Ning nyatane pirsanana ing kene. Bocah-bocah padha isih sekolah. Sanadyan mung bocah desa tur cah gunung, nanging wong tuwane isih nggatekake pendhidhikan. Embuh) kepriye carane supaya anake isih tetep sekolah, ora ketang sing tuwa ngalah.”
“Pancen ya bener aturmu, Pak. Bocah-bocah kene semangate makantar-kantar, marang bapak lan ibu guru padha ngajeni, mbangun miturut. Ora kaya sekolah-sekolah ing kutha gedhe, anane mung gelut, | lurugan, teler kang ndadekake pikiran, nambahi gawean, nambah sanggan, | ya guru, wong tuwa, lan masyarakat.”
“Mbaleni bab Suprihatin mau, Bu,”
“Kepriye Pak?”
“Aku kok duwe gagapan, mengko gek dheweke arep dirabekake. | Dening wong tuwane dikon metu sekolahe.”
“Panjenengan iki kok reka-reka penggalihe.”
“Ya ora Bu, coba pirsani! Suprihatin kae sanadyan bocah gunung nanging ayu lho, Bu!”
“Biasa. Wis jamak lumrahe priyayi kakung, arepa neng omah wis duwe, metu omah ya kaya ngono kuwi.”
Pak Sabar ngguyu cekakakan, banjur metu ninggalake ruang BP, mlebu kelas. ||
Dina candhake wong telu sida menyang omahe Suprihatin numpak | angkutan umum. Tekan omahe Suprihatin tinemu sepi katone. Bu Siti nothok lawang, uluk salam,
“Kula nuwun ...!”
“Mangga, mangga, Bu!” sing duwe omah mbukakake lawang kanthi kesusu, gumrobyos, “nyuwun pangapunten, Ibu lan Bapak, niki wau kula saking pawon.” |
“Wah, kula ngrepoti lho, mBok!” 5
“Kersanipun menapa? Kok keraya-raya tindak mriki? Menapa | Mir NE paring duka dhateng Suprih?” 4
20
