Mas Jun ketok anteng.
“Piye, Yayi?” meh bareng wong lanang loro mau takon,
“Aku wis mutusake, Aku ora milih Mas Jun utawa Bimo, Sanyatane, sejatine aku dhewe durung ngerti, durung percaya sapa aku satemene, Aku pamit.” Mas Jun kaget banget. Bimo mripate mblalak lan ngadeg saka kursine.
“Arep menyang ngendi?” meh bareng loro-lorone takon,
“Ancas sepisanan menyang Jakarta. Nanging embuh mengkone, Aku mesti menehi pirsa Mas Jun. Nganti dina iki aku isih bojone Mas Jun.”
“Yayi, apa sing kok goleki?” Mas Jun mirsani kanthi sabar, “Kowe aneh, Yayi,” kandhane Bimo karo gedheg-gedheg, “Menawa kowe lunga, dakkancani, Yayi. Aku bojomu,” Yayi gedheg.
“Ora Mas. Aku dakngleremake ati dhisik.”
“Nanging ....”
“Sing cetha nuwun sewu, tekan kapan wae, aku ora arep milih Mas Jun utawa Bimo.”
Sepur Senja Utama wiwit obah. Yayi mesem. Bimo ngawe-awe tangane, Mas Jun nyawang tanpa kedhep. Priya sakloron nduweni
kaluwihan dhewe-dhewe. Nalika sepur saya banter, dheweke saya ora katon maneh,
161
