Enggoné kompal-kampoel digawé dolanan ing ombak ana ing satengahing segara, nganti pirang-pirang dina. Wekasan kéntas menjang gisiking poelo, kang ora ana wongé. Jèn segarané ing kono rob, krambil maoe sangsaja keboewang moenggah ing daratan. Lawas-lawas toekoel sarta metoe ojodé. Jèn wis sawetara taoen, woh krambil maoe wis malih dadi oewit. Wohé ija bakal adoh parané mengkono; terkadang malah ngloewihi adohé.
Jèn mengkono, dadi banjoe ikoe bisa mentjaraké tandoeran. Salijané banjoe ija isih ana manèh sing agawé pentjaring tetoekoelan. Apa kowé isih kélingan tjritané katès bijên? Ing kono manoek, kang mentjaraké widji. Apa kowé wis weroeh kopi loewak? Ana manèh wowohan, kang koelité pating tjringih. Jèn kowé mlakoe ana ing soeketan, bebedmoe rak sok ketémplékan soeket dondoman, ta? lIkoe dadi widji, arep ngalih, toekoel ing lija panggonan. Dadi kowé, kang agawé pentjaré. Moelané mengkono, sabab kaja-kaja wis weroeh, jèn ing panggonané lawas wis ora pati akèh pangané; dadi soemedja golèk panggonan, kang isih akèh pangané.
Jèn kowé gelem ngiling-ilingi awaké sapi, wedoes oetawa kéwan lijané, kowé mesti weroeh, jèn woeloené sok katémplékan ing wowohan kang tjilik-tjilik. Jèn kéwan ikoe kekosod oetawa koekoer-koekoer, wowohan maoe pada tiba ing lemah, ora lawas toekoel. Mengkono oega widjiné tetoekoelan ing banjoé, akèh kang katoet ing endoet, sing toemèmplèk ing sikilé manoek-manoek kang sabané ing banjoe.
Kedjaba saka kang kaseboet ikoe maoe, isih ana manèh sing marakaké pentjaré widji. Kowé rak wis
