Udan angin nang laut
[ 4 ]
Mbiyèn saben setu soré aku ngabrah nang Commewijne, awit kudu nggawa Pituturé Gusti Allah nang désa-désa lor kali. Aku nèk mulih kerja kaé terus njikuk brompitku terus budal nang Leonsberg.
Nèk aku terus éntuk prau, ya ora nganti setengah jam wis bisa tekan Njompoto. Nanging dong-dongan aku kudu ngentèni suwi tenan, awit tukangé prau ora gelem budal nèk prauné durung kebek. Omongé nèk ngabrah karo wong setitik ora kurup. [ 7 ] [ 8 ]
Ing sakwijiné setu soré aku ya ngabrah kaya saklumrahé. Aku ndèkèk brompitku terus njagong omong-omongan karo ngentèni wong-wong liyané.
Ora let suwi wong pirang-pirang teka lan awaké déwé terus ngabrah. Tekan Njompoto wong-wong pada medun. Aku diréwangi ngedunké brompitku karo tukangé prau.
Sangka kono aku terus nang Mariyomborek, awit aku kudu ngabrah sepisan menèh, bisané tekan Margrita. [ 9 ] [ 10 ]
Tekan Mariyomborek aku terusan waé nggolèk prau, sing arep ngabrah nang Margrita.
Aku nitèni nèk ing wanci iku namung tukangé prau déwé sing njagong telak-telik nang prauné. Dèkné sing ngentèni wong ngabrah sampèk teklak-tekluk ngantuk. Aku mikir dina iki menawa ora ènèng wong siji waé ngabrah, awit mendungé peteng lan rasané arep udan. Mulané aku ya terus takon: “Apa kowé arep ndang ngabrah kang?” Dèkné sing semaur: “Ora, aku arep ngentèni sediluk menèh. Kéné brompitmu dileboké nang prau lan lèrèn ndisik.” [ 11 ] [ 12 ]
Awaké déwé sing ngentèni menawa kliwat setengah jam, nanging wong siji waé kok ora teka.
Saiki mesiné prau lekas dilakoké terus awaké déwé alon-alon ngabrah nang Margrita.
Ing wanci iku molai udan lan selot suwi udané kok selot deres karo kebarengan angin banter pisan. Jalaran ombaké saiki rodok medèni lan anginé ya banter tenan, mulané tukangé prau sing nglakoké prauné ora wani nglenceng terus nang Margrita. Dèkné saiki kepeksa nurut pinggiré laut, supaya bisa rodok kaling-kalingan karo wit-witan sing nang pinggir laut kono. [ 13 ]
Udané lan anginé selot ngegèt, ombaké selot duwur, mulan prauné kintir terus ngliwati Margrita. [ 14 ]
Tukangé prau saiki kepeksa mbalik nang tengahé laut, dadiné sing nglakoké prauné bisa nglenceng terus tekan Margrita menèh. Tegesé saiki ora bisa nurut pinggir laut menèh kaya mauné, Dongé awaké déwé nang tengahé laut ya pancèn medèni tenan, Aku durung tau ngalami wanci sing kaya ngono kuwi: numpak prau wayahé udan-angin kaya ngono banteré. Prau semono gedéné kok sampèk kaya prau dolanan waé, Sangking banteré anginé prauné diuncalké mungga-medun lan digolang-galingké ngiwa-nengen. [ 15 ]
Rasané mumet nang sirah kaya wong mabuk kaé, Tukangé prau tak lirik lan aku nitèni nèk cayahé wongé malih rodok pucet, awit dèkné ya pada waé wedi. Aku kok malih nduwèni rasa wedi lan bingung nang atiku, semunggoné awakku mbok iris ngono menawa ora metu getihé.
Aku nang kono terus ndonga sakinter-interku, nyuwun Gusti Allah nulungi awaké déwé. Aku nduwèni precaya nèk ora ènèng liyané sing bisa nulungi awaké déwé ing wanci iku kejaba Gusti Allah déwé. Mulané aku ndonga lan precaya tenan marang Gusti Allah.
Ora let suwi, menawa setengah jam, awaké déwé bungah tenan [ 16 ]lekas bisa weruh Margrita, senajan ijik namung lamat-lamat lan sangka kadohan. Terus ora let suwi tekan brokiné Margrita. Tukangé prau gelis-gelis sing nguculi tamparé lan prauné dikencang kenceng nang brokiné. [ 17 ]
Tukangé prau ngréwangi aku ngedunké brompitku terusan waé aku ngitir budal nang Storku.
Nganti aku tekan Storku wis ora udan menèh, mulané aku ya bisa nyambutgawé kaya sakmestiné lan atiku kebek karo kebungahané Gusti Allah. Ing dina iku aku ngalami nèk namung Gusti Allah déwé
sing kenèng dijagaké ing wanciné apa waé. [ 18 ]dolan nang nggoné sedulurku sing manggon nang Tamanredjo.
Awaké déwé jam sanga ésuk molai tata-tata lan ora let suwi terus budal nang Tamanredjo. Aku sing nglakoké montor énak-énak, taksambi ndondèng-ndongèng.
Nanging kadung tekan tengah-tengahé désa Likmar, kok ujuk-ujuk weruh wong nglakoké brompit mobat-mabit nang tengah dalan. [ 21 ] [ 22 ]
Jalaran dalané mbluduk, mulané aku ya rodok kangèlan sing arep nyimpangi brompité, Montoré jawané ngono tak trèm, nanging sing ngerèm kebanteren, maraké montoré terus natap-natap galengané dalan.
Sangking bingungku, stiré montor terus tak culké. Dongé ngerti-ngerti menèh aku wis glagepan nang got. Montoré njembalik, bané kabèh papat nang nduwur lan awaké déwé ketutup nang montoré. [ 23 ] [ 24 ]
dilalahé banyuné nang goté kono kok namung nyemek- nyemek. Nanging alon-alon banyuné nrabas mlebu nang njero
montor. Awaké déwé jawané arep ndang metu, nanging lawangé ora bisa mbukak. Saiki kabèh terus pada bingung. Sangking bingungé anakku pupon terus bengok-bengok pisan.
Wong désa kono terus pada teka siji-loro, terus montoré diglémpangké menèh. Awaké déwé terus bisa metu saiki. [ 25 ] [ 26 ]
Wong-wong sing pada nonton ngerti awaké déwé iki wong jawa apa ora pada wong ireng, awit kabèh gluprut karo lendut.
Ora let suwi kok ndilalahé kenalanku sing manggoné nang Mariyomborek liwat karo brompit. Dèkné weruh awaké déwé, terus mandek lan takon: “Lo, lah kowé kenèng apa kok dirubung-rubung wong pirang-pirang?” [ 27 ] [ 28 ]
Dèkné tak omongi nèk awaké déwé gejegur got. Kancaku sakbaré tak omongi terus budal nang nggoné kanca liyané sing nduwé triktor, Dèkné njaluk tulung kongkon narikké montorku. Triktoré terus teka lan montoré terus ditarik munggah nang dalan menèh. [ 29 ] [ 30 ]
Kadung kuwi kabèh mau wis rampung, bojoku terus ngendek montorbus, terus balik nang setat. Tekan setat dèkné njujuk nang nggoné kakangé lan njaluk tulung kongkon ngréwangi narikké montoré digawa nang setat.
Ora nganti let telung jam, bojoku wis bisa teka menèh karo kakangé. Montoré terus ditarik nang setat. Tekan setat montoré terusan digawa nang nggoné montiré. Let telung minggu montoré wis kétok anyar menèh kaya mauné. Ya iku dongèngané, dongé aku, bojoku lan anakku pupon gejegur got nang dalan Likmar. Awaké déwé bungah, awit snajan montoré njempalik, awaké déwé siji waé ora ènèng sing kenèng tatu apa-apa.