Salah
[ 8 ]Salah
Indah Subekti
TI
Ing wayah sore, Ani, Sinta, lan Rini padha ngumpul ing nga- rep omahe Ani karo ngenteni Lina arep padhalatiyan nari. Sinam- bi nunggu, swara musik disetel kanggo ngisi wektu. Ing penam- pilan tari, sing disenengi lan dibiji ora mung gerakane, nanging kekompakane para penari. Ani, Sinta, Rini, lan Lina wis padha kekancan wiwit cilik, dadi padha ngerti sipate siji lan sijine. Baba- gan kuwi banget anggone mbiyantu anggone padha ngatur tari supaya bisa nyawiji obahe.
Wis telung taun iki, Ani lan kanca-kancane latiyan tari kelom- pok. Menawa ora ana acara saka sekolahan, bocah-bocah mau padha ngisi acara ing kampung utawa panggung seni. Ora mung hobi sing bisa disalurake, nanging uga oleh dhuwit kanggo keper- luwan sekolah.
Sawijining dina, nalika lagi padha latiyan ing omahe Ani, ka- ton ana mobil mandheg sangarep omah. Ana wong lanang metu saka mobil, praupane bagus, awake gedhe nanging katon luwes. Pokoke, nengsemake menawa disawang.
“Kae, sapa, ya. Ana wong lanang bagus mara mrene, Kok aku durung tau weruh sadurunge?” ujare Rini karo inguk-inguk saka jendhela.
Ani dhewesing duweomah uga bingung, sapa wong lanang sing teka ing omahe.
“Sedulurmu, pa An?” pitakone Rini ngambali maneh sajak kepingin ngerti. [ 9 ]
“Kulanuwun,...kulanuwun,” salame tamune Ani.
Kanthi isih durung permana marang wong lanang mau, Ani mbukakake lawang karo manggakake.
“Mangga mlebet . , Iho?” Ani ora mbacutake.
Kaget campur seneng, amarga tamu kuwi Om Toni, adhike ibune Ani sing dalemeana ing Jakarta. Wiwit cilik, Ani wis dimong karo Om Toni lan merga kuwi Ani lan Om Toni dadi cedhak ba- nget. Seprana-seprene Om Toni ora tau ngabari kepriye kahanane ing Jakarta, mula basan kepethuk, kaya-kaya rasa kangene Ani dadi kaya ditambani.
“Om, apa kabar? Sae-sae mawon, ta!” pitakone Ani.
“Iya, apik-apik wae. Aku mau mentas wae saka dalemeibu- mu, banjuraku mampir mrene arep niliki anggonmu latiyan nari,” mangkono wangsulane Om Toni kanthi grapyak.
“mjih, Om. Niki kula lan kanca-kanca nembe latiyan nari kangge pentas.”
”O, mengkono. Aku neng Jakarta uga dadi pelatih tari, Iho,” andharane OmToni, “apa kowe sakanca perlu ditambahi ilmu nari saka Om?”
“Wah, purun sanget, Om. Menawi mekaten, Om Toni dados guru nari kula sakanca, nggih. Kersa, ta Om?” panjaluke Ani.
“Nek kabeh padha gelem, aku ya ora kabotan, Seneng-seneng wae aku nduweni bocah-bocah kang semangat anggone latiyan nari,” ature Om Toni kanthi semangat.
“Inggiiiiiiiiih, Om. Kula sami remen diajari tarian enggal,” saure bareng-bareng.
“Sesuk ya, latiyane diwiwiti,” pangajake Om Toni.
Amarga wis wayah sore, Ani lan kanca-kancane banjur mu- lih. Omah kuwi ditinggal amarga mung dianggo latiyan wae sa- ben dinane.
Sorecandhake, Ani lan kanca-kancane padha kumpul maneh ing omahe Ani kanggo latiyan nari. Wektu kuwi kanca-kancane Aniluwih semangat tinimbang biyasane amarga bakal diajari Om Toni. Sinambi nunggu, padha latiyan gerak supaya lincah sinambi
ma. [ 10 ]
ngreka gawe bentuk-bentuk kreasi tarian anyar. Karepe supaya budaya Jawa kuwi ora ilang lan dilalekake dening wong-wong ing jaman kang sarwa instant iki.
“Wis padha latiyan, to jebule,” pitakone Om Toni.
“Sampuuuuun....,” wangulane bocah-bocah.
Banjur, latiyan diwiwiti dibimbing dening Om Toni. Akeh banget gerakan sing anyar sing sadurunge durung dimangerteni. Saking senenge nganti ora krasa menawa wektu latiyan wis kli- wat. Telung dina anggonelatiyan dibimbing dening Om Toni, akeh kemajuwan sing dirasakake dening bocah-bocah.
Wis tekan wancine pentas. Kabeh padha mangkat menyang papan pentas seni. Ing papan kang dituju, bocah-bocah wis siap maragakake tariane. Klambine lan peralatane wis siap. Wektu manggung kurang sedhilit, nanging Ani kaget setengah mati. Dhe- weke kelingan menawa kaset pengiring sing digawa salah. Kaset sing digawa jebulane kanggo tari dance, dudu tari tradhisional sing saben dinane digladhi.
“Aduuuoooooh, matek iki....,” kandhane Ani karo rada lirih marang Lina.
“Lin, mau kae kasete nggawa pira?” Ani ngambali maneh pi- takone.
“Ya mung siji, ta. Sing ning ndhuwur tivi kae.”
“Oalaaaah. Kuwi kasete Om Toni. Dudu kasete awake dhe-
“Terus kepriye iki. Yen bali ya ora mungkin, wong omahmu adoh banget saka kene,” kandhane Rini,
Kabeh padha bingung amarga kasete salah nggawa, nanging panganggonetari tradhisional wis lengkap. Bingung arep kepriye maneh, wusanane padha nekatmunggah panggung lan njoget kan- thi gerakan sing rada beda. Gerakane digawe luwih semangat kanti improvisasi bocah papat kuwi. Gerakane digaweluwih sema- ngat lan kaya tari dance, dudu tari tradhisional murni. Kanthi ora sadhar, bocah papat mau wis padha kompak anggone nari. Siji lan sijine wis ngerti kudu kepriye ngimbangi gerakane kancane.
mw 10 = [ 11 ]
Dadine, tarian tradhisional dicampur karo tarian dance. Maune sing rada kagok amarga tarian lan lagu pengiringe ora pas, saiki malah dadi kepenak lan tambah semangat amarga gerakane luwih variatif lan dinamis.
Wusanane, kelompok tari Ani cs dadi misuwur. Ing pentas seni kuwi ana stasiun TV sing ngliput lan nyiyarake tarian kreasi anyar kuwi. Saiki, kabeh wong padha ngerti kelompoke tari Ani, Akeh tanggapan lan uga akeh dhuwit. Kabeh mau jalaran saka salah njupuk kaset pengiring tarian tradhisional, saengga metu kreativitas kanggo nutupi kekurangane. Ora dinyana, kuwi mau malah ndadekake misuwur. Om Toni seneng meruhi bocah-bocah saiki wis padha misuwur.
ne NT e