Malem Selasa Kliwon
[ 52 ]Malem Selasa Kliwon
Febri Antoro SMA Negeri 1 Lendah, Kulonprogo
kd
WE jam pitu esuk udane deres banget, dibarengi angin pisan. endhung isih kandel ireng ngendhanu ana ing tawang.
Nganti jam enem sore udane uga durung mandheg, Pak Purba sajak katon kuciwa banget merga wis nyepakake barang mateng kanggo nyuguh wong melek mengko bengi. Udane isih deres, kahanan saya mundhak peteng lan sepinyenyet, agawe mrinding ing githok. Swara gumrojoging kali ana mburi omah, kemrosak nggegerisi ati. Pak Purba katon wedi banget, mula banjur nutup lawang lan ora wani nyawang wit randhu sing ana ing kuburan Kobra kang angker.
“Mas, wangune udane sewengi natas, lha mendhunge ketoke isih kandel.”
“Ayake ya ngono, Ned,” wangsulane aras-arasen.
“Yen ngono mengko mesti ora ana wong sing mrene?”
“Mestine, Iha udane isih kaya ngene je, saiki tak rasakake sepine kayangene, gekomahe cilik, ndhelik meneh. Mula kuwi, omah kaya ngeneiki, kowe aja gelem ngenggoni.”
“Sabar dhisik Mas, aja banjur nesu. Coba pikiren nek omah iki yen aku tolak, gantine banjur endi.” Pak Purba uga mangsuli, dhe- weke mung meneng.
Dumadakan kaprungu swaraning manuk bence lan kolik ngganter.
“Setan ki! Isih sore wae wis ana manuk keparat muni.”
“Lha wis unine ngono kepriye maneh Mas, kewan ya padha duwe nyawa lan ya butuh muni ta Mas.” Pak Purba uga sedhih.
“Lagi sepisan iki dheweke ngalami lelakon kang durung nate tinemu salawase urip” ngono grenengane Pak Purba mau.
52 = Antologi Crita Cekak ee [ 53 ]“Wedi aku Mas,” karo ngematke neng ngarepe ana wajik lan krasikan le menehi Bu Lurah.
“Ya panganen kono, aku wis wareg,” Joned anggone mangan wis telap-telep ora leren-leren.
“E..., iya-iya. Akulali Dinaiki rak malem Selasa Kliwon ta, Ned.”
“Nek Malem Selasa Kliwon, ana apa ta, Mas?”
“Aku durung gawe sajen.”
“Lha sajen kanggo apa ta Mas?”
“Dhapurmul!Sajen kanggo sing tunggu anaing kali mburi omah kuwi, goblog!” wangsulane Pak Purba setengah nesu.
“Nek ngono, sing cerak kali ki mung awake dhewe ta Mas, “ karo mesem.
“Kayata angin lesus ya Mas?”
“Lambene waton muni, omong karo wongndableg, wisembuh!”
Bubar celathu Mas Purba banjur menyat. Lagi limang jangkah, mak jegagig,. Bali, ora sida amarga mrindhing, Udane malah sansaya deres.
“Udan keparat kok ora terang-terang!”
“E...,Mas aja nesu sikik, saiki jamane mangsa rendheng, dadi- newis wajar nek udan deres.”
“Lambemu, rasah jembar-jembar!”
“Walah rembelane, omah wis bocoriki mengko arep turu ngen- di, Mas?
“Ya turu kene, yen bocor ya dibenakke dhisik.”
Udan uga durung terang, wayahe wis jam sanga bengi. Joned dikongkon karo mas Mas Purba mbenerake gendheng. Si Joned lan g- sung munggah, dheweke ora kuwat banjur si Joned makgentawil, tiba natab bebatur mburi sing cerak kuburan. Dheweke tiba lan mbe- ngok neng kono mau. Mas Purba uga ora mikir dheweke mung nga- dheg njejer kaya reca.
Swarane kaya Joned tiba. Dheweke isih bisa cengengesan. Na- nging, Joned mau kaget, ana barang sing ditamatake. Jebule sing ditamatake mau yaiku roh mayite si Siti. Terus si Joned mau mlayu ra karu-karuan. Dheweke pas mlayu tabrakan karo Mas Purba. Wong loro padha nyekekar kabeh.
“Trembelane! Mripate ora melek” puneme tansah nesu.
“Ajanesu Mas! Coba saiki tamatna bebatur kana kae, apa bener kae wong apa dudu?”
> “Murkane Ibu” ee 53 [ 54 ]Mas Purba uga namatake bebatur kuwi mau, nalika namatake awake Mas Purba banjur dhredheg santer banget. Kamangka wektu kuwi udane isih durung terang, udane malah tansaya deres, banyu uga uwis kebak lan lampune mati.
“Adhuh malah mati lampu! Semprul! Aku lagi pisan iki Ned nemoni lelakon sing sereme kaya ngene iki.”
Joned uga isih ngrasakke lara, awake uga isih dhredeg wedi. Tangane isih dicekeli kenceng.
Sakploke Joned lara, ana Pak Lurah lan Pak Sura takon karo Joned. Si Joned tansah njawab kanthi bener.
“Dhik Joned, mau kedadeyane piye?” pitakone Pak Lurah.
“Anu Pak, wau kula kalih Mas Purba mbenakke gendheng ingkang sampun mlorot, terus kula mboten kuat, kula terus tiba ing plataran bebatur mburi omah celak kuburan iku Pak?”
“O..., ngono ta kadadeyane.”
”O...,sing bebatur cerak kuburan iku rak angker ta Pak Lurah?” pitakone Pak Sura.
“Lha, saiki tak critani, mbiyen bebatur cerak kuburan kae tepake kanggo nibaSiti, terus dheweke wis ora ketulungan maneh, dheweke mati kanthi raine rusak amarga gejedher saka lan bebatur iku.”
Sakwise ngerti ngono, Pak Sura lan Joned uga Mas Purba mung meneng, Dheweke kaget lan wedi, tansah dheg-dhegan. Banyu uga wis mili ing kali. Kaline wis arepmbludag, Mas Purba lan Joned ketir- ketir, mbrengut lan ngalamun mikirake supaya udane cepet terang,
“Mas, udane kok durung terang-terang ya, Mas?”
“Ho-oh ki rasah padha nyalahake, kahanan kayangene iki uga didadekake pitutur kang apik wae” wangsulane Pak Sura.
Sakwise iku Joned lunga tanpa pamit Digoleki menyang sumur sepi, pawon uga sepi banjur menyang pakebonan uga sepi. Mas Purba uga arep muring maneh, dikira Joned lunga tanpa pamit ninggal dheweke. Terus Mas Purba nerusake mlaku dumadakan banjur ka- prungu sambate Joned njaluk tulung. Mas Purba banjur nilingake swara mau pinangkane saka endi. Bareng ditilingake swarane mau seka perangan kali sing njuleg.
“Cah kurang ajar, dolanan wae ana neng kali, mentas ngoke Mas Purba.
“Tulung...! Tulung...! Aku ditulungi Mas, cepet!”
“Lha kae ki ngapa anaing kali iki?”
“Ya aku tulungi sik, engko uga tak critani.”
mbe-
54 5 Antologi Crata Cekak #e. [ 55 ]Nanging kaya ngapa kagete bareng nginguk ana ngisor, weruh Joned temangsang ana lowahan bambing karo mbengok-mbengok njuluk tulung.
Mas Purba bali uga njupuk tambang kanggo nulungi Joned. Wektu kuwi udane ra karuan, angine gedhe kayata arep ana banjir kang gedhe. Tambang iku diuncalake mudhun, sing ndhuwur di- gubetake uwit. Kanthi ngrekasa Joned bisa munggah, ambegane uga menggeh-menggeh ra karuan.
Bejane Joned wis bisa munggah. Dheweke wis kapok ora arep mlaku-mlaku meneh neng kali.
“Mula nek dolan ki sing patut ta Ned?”
“Lha kula niku sampun benere, aja waton nyalahake nek ana kaya ngene iki dirembug sik.”
“Lho sing bener kepriye ta?”
“Ngene lho Mas. Bener kandhamu mau bengi, awake dhewe ki kudulunga seka omah kene. Pancen omah iki nggawe cilakane awake dhewelan kebaksing jenenge setan lan lelembut Saiki aku wisngandel, buktine wis ana, mau bengi aku rak turu karo njenengan ta Mas?”
“Iya bener.”
“Lha ya kuwi, ngerti-ngerti aku wis tangi ana ing barak kana, kanthi ora dingerteni ngalihku. Saiki wis cetha omah iki pancen omah setan, omah sing angker lan gawat temenan. Mula ayo gek padha mlebu omah enggal tata-tata.” Bareng wisrampung banjur enggal- enggal ninggalake omah iki, dikancing rapet. Niyate wong loro arep nemoni Pak Lurah, awit rumangsa digawe dolanan.
Sakwise Joned omong ngono, wong loro kuwi metu saka omah. Lan tanpa disadari omah kuwi mau ngerti-ngerti ilang lan kebak banyu. Uga si Jonedlan mas Purba ora betah urip neng kono. Banjur dheweke nemoni Pak Lurah terus golek omah sing liyane.
banas
Febri Antoro, lairing Bantul, 25 Februari 1991, sekolah J ingsMANegeri 1 Lendah, Jaatirejo, Lendah, Kulon Progo, telepon (0274) 7102507, agamane Islam, omahe ana ing Puron, Trimurti, Srandakan, Bantul, HP-ne 081904500846, kesenengane nulis lan tenis.
> “Murkane Ibu” ee 55