ndika Ting San, awité kadjoḍi djoerit, sinten malih ngoengkoeli lan mantoe ndika.
Mangka ḍaoep lawan soetanta sang bagoes, ing mangké pinisah, tinoenḍoeng mantoek mring woekir,poenapinggih datan roentik oendoerira.
Béndjang lamoen ngerig wadyanira nggoenoeng, ladjeng marang Tong Tya, saking kroḍa nggepoek poeri, nora woeroeng djengandika ngempit kala,
Loenga ngloeroeg ing boeri kantjikan moengsoeh, aḍoeh sénapatya, lir oepami matjan kénging, datan lajak ing mangké dipoen oetjoelna.
Pan poenikoe oetami kinanți ngloeroeg, dadi baoe joeda, tan wonten pakèwed wingking, sampoen mandjing mantoe ndika ḍasar éndah.”
Kalanipoen miarsa ing ḍawoehipoen, Dyah Ko Kim mrih ardja, Sik Djin Koe Wi sigra angling: „Jèn makaten leres dawoeh djengandika.
Marmanipoen inggih koela aken mantoe.” Dyah Ko Kim toemeḍak, mring djawi ngoewoeh sroe angling: „Nini poetri Ta Swan Tong miwah Ta It Ha.
Karonipoen pajo séba mara sepoeh, poen bapạ kang nata, sénapati pan woes lilih, nini dèwi adja kadoek béla tampa.”
