tah:„Hèh pradjoerit sedaja, barenga ngrebasèng moengsoeh, lawang bètèng keproekana.
Obat mretjon kajoe garing, tjawisana ingkang kaṭah, kori papat ikoe kabèh, oentjalana mertjon paḍa, njangkinga wadoeng kampak, lawang sidji limang èwoe, soepaja bingoeng kang djaga.”
Toemandang wadya pradjoerit, sabalanja bareng mara, lir gelap sasra swarané, ting baleḍos lawang papat, sroe kagèt ingkang djaga, samja kinaroetoeg watoe, gègèr goemoeroeh ing djaba.
Nanging tan ana ngoendoeri, goemloeḍoeg mretjon tan pegat, lir goenoeng goentoer swarané, banṭèng sima djroning wana, samja giris loemadjar, wong djro bètèng ting biloeloeng, wadya lit nangis goemerah.
Kedah ngili tanpa margi, ing djawi kinepoeng rampak, gègèr tangis ing djro bètèng, Sang Praboe kelangkoeng maras, goemeter tan ngandika, panembahan noelja matoer:„Ḍoeh Sinoewoen dipoen étja.
Senadjan moengsoeh nekani, bètèngnja langkoeng sentosa, pradjoerit djagi loehoeré, mangsa saged metjahena, Goesti adjrih poenapa, iladoeni woes kaitoeng, madjoe moendoer gawé gita.”
