Katrésnané Bapak
Nanging Bagiyo malah nesu lan ngipatké bapaké ngomong: “Kana lunga! Kana minggat! Aku ora nduwé bapak kaya ngono kuwi, kana lunga!” Bagiyo terus idu nang ngarepé bapaké.
Pak Buwang kagèt mbanget weruh klakuané anaké malih kaya ngono kuwi. Dèkné sampèk ora bisa ngendeg luhé. Mbrèbès mripaté lan nangis ing atiné Pak Buwang terus mlaku mulih. Awaké sawangané kaya ora ènèng balungé kaé, rasané kaya sakah diklumbruké nang lemah.
Kadung maratuwané wis lunga, bojoné Bagiyo terus ngomong karo sing lanang: “Bagiyo, lah kowé kuwi kok kaya ngono klakuanmu. Kuwi lak bapakmu déwé ta! Kok ora mbok tampa, malah mbok usir “kon minggat! Aku uga wis ora kuwat manggon kéné karo kowé. Aku arep lunga!”
“É, é, kowé arep minggat? Iya kono! Aku ora samar mbok tinggal. Ora bingung aku! Kana lunga pisan! Apa ndarani aku iki mbutuhké kowé? Nèk kowé ora ènèng, uripku malah moro kepénak!”
Bojoné Bagiyo terus lunga nggawa bangkêèlané, arep nggolèki omahé Pak Buwang nang désa.
Ora let suwi terus tekan désané. Kadung wis ketemu omahé terus totok-totok: “Kula nuwun!”
“Mangga! Sapa kuwi?”
“Aku Pak, Jemé, mantumu!”
Pak Buwang terus mbukak lawangé. Kagèt weruh mantuné ngadeg nang ngarepé.