aku rumangsa nduwé salah gedé tenan marang kowé Pak. Aku mbok dingapura Pak!"
"Anakku, senajana kowé ora nduwé banda lan kowé saiki ditinggal karo kancamu kabèh, kowé ijik nduwé bapak, nduwé bojo lan nduwé omah iki, nèk kowé trima manggon nang gubuk waé. Saiki hayuk pada molai menèh pumpung ijik dikèki slamet lan waras karo Sing Kwasa. Sing wis kliwat aja ditolèh menèh, hayuk pada nyambutgawé nggolèk sandang- pangan karo trima."
Bagiyo terus ngomong karo bojoné; “Jem, aku uga njaluk ngapura karo kowé. Apa kowé gelem nampa aku menèh?” Jemé ora semaur apa-apa, malah terus ngrangkul sing lanang ora wis-wis.
Bagiyo saiki dadi wong désa menèh sing trima nyambutgawé nang kebon. Karo bojoné dèkné iya gemati, karo bapaké iya ngajèni lan karo kanca lan tangga iya bisa rukun bebarengen.
