bapaké déwé dikayangonoké lah aku menèh. Salah ora salah aku samben dina diamuk. Pancèn aku wis pirang-pirang taun digawé kèsèt karo Bagiyo Pak. Aku saiki arep mondok nang nggonmu Pak!"
"Wuk, nèk kowé nduwé omongan kaya ngono marang aku, aku iya bungah, Apa kowé kira-kira bisa krasan manggon nang désa kaya ngéné iki?"
"Iya Pak, aku mbiyèn iya bocah désa Pak. Aku anaké wong ora nduwé lan aku ora lali urip ing désa Pak!" "Nèk ngono, omah iki iya digawé kaya omahmu déwé waé. Manggana nang kéné sak krasan-krasanmu!”
Saiki Bagiyo nang orah déwé. Dèkné nggagas: “Wah, saiki aku kepénak tenan. Ora usah ngrumati bojo, gajianku malah turah okèh. Saiki wasi aku arep kepriyé waé wis ora ènèng sing ngalang-alangi. Bagiyo ijik énak-énak ngglétak nang bankstel karo nggagas-nggagas kuwi mau, kok terus ènèng totok-totok nang lawang.
"Klop-klop!"
"Sapa kuwi!”
"Sekaut!"
Lawangé terus dibukak. Bagiyo kagèt weruh sekaut karo militèr ngadeg nang ngarepé.
Sekauté terus takon; "Apa kowé Bagiyo?"
"Iya, iya aku ikil Enèng apa ta?"
"Kowé kudu mèlu gku nang sekautan lan sembarang- mbarangmu kudu mbok tinggal kabèh, kowé ora éntuk nggawa apa-apa blas. Kowé mangan duwité negara sampèk pirang-pirang atus èwu. Lah iki layangé, diwaca déwé!"
