Bagus Tenan
[ 75 ]Bagus Tenan
Dinda Bela Pertiwi
D A
Dina Jumat sore, aku lan kancaku Yeyen lunga menyang, toko buku. Aku arep tuku buku lan maca buku nang kana. Ing tengah ndalan, aku ketemu karo bocah lanang, umure udakara 17 taun. Bocah kuwi katon grapyak.
“Dhik, arep nang endi? Kok barengan?” takone bocah lanang mau.
“Aku arep menyang toko buku, Mas,” wangsulanku.
“Alah, Dhik, golek apa kowe nang toko buku? Ngewangi aku nyapu wae kene,” tembunge si bocah lanang mau.
“Wah ya ora ngono, to Mas. Emang ning toko buku ana sing adol sate? Ora to? Aku nang toko buku arep maca buku, golek ilmu. Mengkono, Mas,” wangsulanku.
“Ya, manut, Dhik. Ati-ati, ya. Aja bali bengi-bengi,” ujare si mas mau karo nerusake nyapune.
Akulan Yeyen banjur nerusake mlaku ora ngrewes wong la- nang mau. Panggonan toko buku karo omahku ora adoh, dadi mlaku wae.
“Eh Din, kae mau masmu? Yen masmu, kok deweke nang kono? Sak omah karo kowe?” takone Yeyen marang aku.
“Hah? Sik endi? Aku iki ora duwe mas, kok. Anak tunggal gitu loh...” wangsulanku marang Yeyen sing kethok bingung.
“Lha koweki piye, to? Lha kae mau sapa? Sing mbok jak ngo- mong mau,” Yeyen ngambali marang aku kang sibuk ndhelok montor pating sliwer.
me 75 me [ 76 ]
“Oalah, kae mau, to? Tak kira sapa. Lha wong aku dhewe ora ngerti kae mau sapa,” wangsulanku
“Apa?? Lho kok isa? Kok ketok akrab banget karo kowe?”
“Mbuuuuuh ah. Aku ya bingung, je.”
Aku lan Yeyen isih bingung, sapa bocah lanang mau. Aku terus mikir.
“Eh, Yen. Aku saiki ngerti sapa, Si Mas mau,” kandhaku karo ngguya-ngguyu.
“Hah. Sapa, Din? Sapa?” takone Yeyen pengin ngerti.
“Yen ora salah, kae mau jenenge Mas Koko. Dheweke tang- gaku sing “ora kebak', Hahahaha...”
“Ha? Mosok, ta? Wah kamangka wonge nggantheng banget gitu loh. Meh wae aku naksir,” wangsulane Yeyen karo mesam- mesem. Aku karo Yeyen banjur nguyu bebarengan.
Ing njero toko buku, aku langsung nggoleki buku-buku kang- go sekolah. Aku nemu buku bahasa Jawa, wayang, lan liya-liyane.
“Din, bubar saka kene, gelem ora melu aku ngenet?” pita- kone Yeyen marang aku.
“Ya, manut aku. Emange kowe isa ngenet?” wangsulanku.
“Na sithik-sithik, lah, hehehe...”
Sawise kuwi, aku len Yeyen langsung ngenet nang warnet cerak omahku.
“Lha Din, kok komputere ora ana gambare? Wah rusak iki,” pitakone Yeyen marang aku.
“Oalah Yen, pantes wae kowe ora duwe pacar. Uwong turu mbok kira mati, komputer durung murup mbok kira rusak. Wis...wis. ..wWis....”
Aku banjur ngurupake komputer iku.
“Nah, Yen saiki wis ora rusak, hehehe...” gojege Yeyen
“Eh Dine, aku gawekke fesbuk, to!”
“Wah, kowe pancen gapfek temenan.”
Swise telung jam ing warnet, aku lan Yeyen banjur bali. Ing satengahing laku ana sms ning HP-ku. Banjur aku bukak isi sms- e. Isine, “Hay dhik. Uwis bali durung? Oleh ora yen aku dolan nang omah mu?”
ma 76 [ 77 ]
Hah? Sapaiki sing sms?” batinku. Nanging aku leleh luweh wae.
Ora nyangka lan ora ngira, tekan ngarep omah, Mas Koko wis ana nang kono. Waduh ana apa iki? “Uwong edan ana nang, omahku,” pikirku.
“Ana apa Mas? Kok tumben dolan nang ngomahku?” ta- konku karo keweden.
“Ora apa-apa, Dhik. aku mung arep menehi koweiki,” karo ngomong, Mas Koko menehi aku kotak wujud ati werna pink.
“Apakowepgelem dadi pacarku?” panjaluke Mas Koko karo rada isin-isin, nanging ukarane cetha.
“Wah pancen edan uwong iki,” pikirku.
“Wah, Mas. Nanging, Mas.....Mas...... Mas....rak la- gi... Jagi....lagi.... lara, durung mari. Aku ora bisa, Mas, sanajan praupane Mas nggantheng,” wangsulanku kagok.
“Lha, mosok aku arep pacaran karo wong edan?” pikirku.
Mas Koko mudheng banget apa sing dikarepake dening aku. Dheweke ora lara ati, nanging malah njlentrehake sing satemene.
“Mesthi kowe mikiraku edan, ya. Aku iki waras. Aku duwe kembaran sing jenenge Kaka. Mbokmenawa kowe ora ngerti. Sing edan kuwi Kaka, dudu aku,” kandhane karo swara sing mantep.
“Mosok, ta?” aku ora rada ora percaya.
“Aku wis tresna karo kowe ket mbiyen, Dhik. Wiwit kelas 3 SMP, Mesthi kowe orangerti yen aku iki seniormu? Aku orawani ngomong dhek biyen. Mula saiki aku ngomong,” Mas Kokonjlen- trehake kanthi cetha.
Sawise mikar-mikir lan nyoba nggathuk-gathukke critane Mas Koko, aku wiwitmudheng lan ngerti menawa Koko lan Kaka kuwi pancen watake beda. Wanci SMP biyen, aku galak banget karo sing jenenge bocah lanang. Bocah lanang ing pikiranku kabeh padha nyebahi. Nanging, saiki pikiran kuwi wis rada suda.
Aku mikir-mikir lan nimbang-nimbang, Banjur, karo mesem aku mangsuli.
ma 77 ea [ 78 ]
“Kangmasku sing bagus tenan. Aku gelem dadi pacarmu.”
“Yen bener mengkono, bukaka kado saka aku mau, Dhik.”
Aku banjur bukak kotak kang diwenehi Mas Koko kanthi alon-alon. Isine cincin kawin berlian. ...........
ma 78 me