SRI PANGGUNG
Ki Bancak,
Jam wolu bengi wiwit talu. Minangka tandha menawa bakal kawilan babaring lakon Suminten edan, Sajroning panggung lagi diparingi warah
Sutradara, “Mas Jono, Panjenengan dadi Adipati Trenggalek.” “Inggih sendika, Pak.”
“Pak Mardi karo Marjo, mbanyol wae, ya?”
“Kula tampi, Pak, Nanging kula dereng pikantuk iket” selane Mas
“Nami, kowe kudu gelem dadi Suminten.”
“Pak, kula trimah dados...”
“Dadi apa? Iki ora kena dianyang; maneh,” kandhane si sutradara, Pak penonton. Wis, aja nganti nguciwani mundhak kurang prayoga. Lan aku bakal njolak panemune Jeng abal
“Panemu kados pundi, Pak Pur?” Ratmi gurawalan sumaur amarga
Ratmi, Saben-saben di
dedeg piadege kang aingset lan semak sinembul duwe KU Lamban kang anyengkir gadhing, Sanadyan wis palang taun jejodhohan karo Damminti nanging durung duwe momongan, Yé j
disandhang. Wayah bengi kudu sumadya dhapukan kepara jam siji.
“Paring dhawuh menapa, Pak?” Ratmi mbaleni pitakone, “ki Iho, Jeng, Wengi iki aku ndhapuk Nami supaya dadi Suminten, Mungguh panemumu kepriye?”
SUMUNAR Artofogi Crita Cekak, 57
