Kaca:Sumunar.pdf/119

Saka Wikisumber
Kaca iki durung katitiwaca

Mak jegagik! Purwanti kaget. Wong lanang sing lapi metu saka njero omah uga kapet

“Dadi... kowe ki wis duwe anak ta, Mas?” pitakone Purwanti marani bojone. “Memper, yen unine nyambut gawe jebul niliki anake. Yen ngono milih endi, aku apa bojo tuwa?”

Krungu ramerame ing ngarep omah, bojone Suyana metu, Dheweke kaget bareng weruh ana wong wadon ayu ngunek-ngunekake bojone. Bojone Suyana cincing-cincing tapih. Sikile sing lemu pimak-ginuk tur ireng, katon kaya

kain dhayoh diundang, ta? Kok ngunek-

K i ana sing ora di ta wani = ngunekake bojoku, sapa kowe teka-teka nglabrak?”

“Aku bojone Mas Yana sing resmi,” mengkono celathune Purwanti

a a a hanga ki koanggo rabi, ta? Jarene seprana-seprene ki ta mulih kecepetan? Oo, dadi dienggo tuka angaah ayang NE

Ngerti yen bojone ngapusi, Purwanti terus nggeblas mulih wadul karo

“Ya wis, pancen nasibmu kaya ngono, Suk meneh yen duwe bojo kuwi kudu diteliti. Aja mburu senenge dhewe.”

Purwandi saiki wis dadi randha lan duwe kekarepan nyambut gawe ana ing Semarang. Jalaran anake wis umur rong taun lan wis dititipake marang, wong tuwane, mula Purwanti banjur pamit,

“Pak, kula ndherek anak kula Ari, kula siyos badhe nyambut damel wonten Semarang, ndherek Lik Ponidi wonten 4

. “Ya, ngati-ngati ya Nok? Mengko yen duwe bojo maneh kudu koteliti

kaprenah jekne,

Anggone nyambut gawe wis entuk rong tahun. Purwanti dilamar waong tuwane,

“Dhik, aku dakmulih dhisik. Arep nyiyapake omah kanggo awake dhewe,” pamite Samingan marang bojone, Purwanti.

SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 110