“Ya wis, Nok. Barang wis kebacut arep dikapakake maneh yen ora dipupus?” wangsulane Simbokne.
Bareng wus terang terwaca panglamare Suyana marang Purwanti, Bapakne nggeret Purwanti. Diajak mlebu barjur nanting Purwanti,
“Nok, kowe wis mantep diajak bebrayan karo Suyana?”
“Sampun, Pak,” wangsulane Purwanti mantep,
“Apa kowe wis ngerteni njaba njerone wong; kuwi? Jalaran saiki akeh
ampun Pak, Wong Mas Yana menda badhe mundhutaken
penganggen, gelang kalung, montor, lan sedaya ubarampene ijab badhe dipuntumbasaken”
sugih, Pak, Dipuntingali saking penampilane kemawon
“Manawi saped badhe lajeng kula ijabi supados tentrem, Pak.” laun, kok mawi kula, boten sah kesesa, Wang Purwanti nembe umur sefikur
“Boten dados menapa, Pak”
“Yen makaten, nggih mangga. Manawi enggal katindakaken, mendhet dinten menapa?” mangkono kandhane Pak Arjo marang calon manggon dadi siji marang, wong tuwane nganti ndhungkap sewulan, Mula ndadekake Pak Arjo lan Bu Arjo padha ngudarasa,
Semarang? Ya gene kok osa sida? Jan jp maneh, Suyana yen mulih kok ora karo
“Iya, Mbok, Kok jine, ya?” ; siii pun = ara oocok karo janjine, ya?” wangsulane Pak Arjo Wus ganep limang sasi anggone Purwanti bebojoan karo Suyana. Nanging, olehe bebrayan kaya kaya ora tentrem jalaran ora cocok karo sing
SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 108
