KECELIK,
Wahyono
Mungguh wong saiki yen arep rabi racake sing diudi ayu utawa bagus, Kabeh bandhane, duwe pangkal, utawa pegawe negeri, Sukur-sukur kasembadan. Nanging upa akeh kang mung mandheg ing pangangen-angen wae.
Purwanti, sawijining cah wadon kang lugu, duwe rupa ayu, Umur udakara rong puluh taun Karo wung tuwane selak kesusu dirabekake, Nanging Purwanti ora cacak lan ora seneng, kao bojone. Mula banjur nggeblas tanpa pamit wong tuwane. Lunga neng Jakarta, Sing ditinggal dadi bingung, yakuwi Bapakne, Simbokne, apamaneh bojone, Lagi wae dadi manten anyar, durung rumangsa ngrasakake endahing wengi kang sepisan. Dheweke
an akan saambane baha abaan aa salak sembranane Suyana marang Purwanti. “Mas, kowe arep nglamar aku kuwi apa wis kocawisake pahukone, pa?” wangsulane Purwanti menjep nggemesake. 'Aja kuwatir, Dhik, Aku wis sumadya, Kowe arep njaluk apa, mesthi dakturut,” njang “Yen ngono, kapan kowe ngomong marang wong uwaku?”
“Lebar bayaran sesuk apa piye?” “Aku mung manut kowe, Mas. Sesuk bar bayaran ya kena” Purwanti banjur ngajak marang Suyana arep diweruhake wong
aini sak eoa ing Desa MA, Hemani. Bares kai nami wang kanan padha nangis uan tan kaling kangen mirang anak Wadon ii ing dika wis
ilang ora bakal “Nyuwun pangapunten, Bapak lan Simbok. Rumiyin kula damel sengkeling manah Bapak lan Simbok”
SUMUNAR Antofogi Crita Cekak, 107
