71
Wontên satunggiling pandhita băngsa Cina anama Fahiyan (Fa Hian) ingkang andon lampah ulah ing kasucèn jiyarah dhatêng papan-papan pêpundhèn ing Hindhustan tuwin ing Selong. Sawangsulipun dhatêng nagari Cina anumpak baita mêdal ing sagantên, anêmahi sangsara, baitanipun kabuncang ing angin tuwin aluning sagantên, dumugi ing pulo Jawi, ingkang kala samantên dipun wastani dening Fahiyan: Yafadhi, inggih punika kala ing salêbêtipun taun Cina ingkang cocogipun kalihan taun Walandi nuju warsa: 414, wontên ing ngriku Fahiyan dêdunung gangsal wulan laminipun. Sasumêrêpipun Fahiyan, ing ngriku kathah têtiyangipun Pasèk, inggih punika tiyang-tiyang ingkang botên anggadhahi panutan agami, têtêp anêmbah kayu watu, tuwin barang isèn-isèning alam sanèsipun. Punapa malih ingkang wontên têtiyang agami Brahma, dene têtiyang ingkang ngèstokakên dhatêng agami Budha namung sakêdhik, ngantos kirang pêrlunipun kacariyosakên. Ing nalikanipun Fahiyan kabuncang wontên ing pasisiripun pulo Jawi, sarta wangsulipun mantuk dhatêng nagari Cina, awa
