Kelase Wiwid sing maune umyek lan pating cruwit dadi anteng sawise Bapak Kepala Sekolah mlebu karo sawijining nom-noman bagus. Dedege dhuwur ora pati lemu, pokoke atletis, kulite ireng manis nanging resik ketara yen diopeni.
“Bocah-bocah, guru olahragamu Pak Wibi wis ora mulang maneh sebab arep gawe skripsi. Mbiyen olehe mulang ana kene amarga olehe PKL ana kene apik lan ora nguciwani, lan sekolah banjur narik Pak Wibi dadi puru ana kene. Saliyane mulang ana kene, Pak Wibi tetep kuliah. Pas wektune gawe skripsi, Pak Wibi mandheg olehe mulang awit mundhak terganggu. Dienggo gantine, ing kiwaku iki sawijining guru olahraga sing arep ngganteni Pak Wibi. Perkara asma lan sapiturute bakal diaturake panjenengane.”
Bapak Kepala Sekolah metu saka kelas. Kelas dadi rame. Wis dadi pakulinane murid-murid yen ana guru anyar mesthi dipojlog entek- entekan. Yen mentale pancen kuat ya ora papa nanging manawa ora nduwe persiapan bahan lan gemrobyos sarta dheg-dhegan mesthi digodhani entek-entekan.
“Cakep ya, Lel?” bisike Wiwid kanggo Lely. Lely dhewe banjur manthuk, mesem.
“Wah aja-aja kowe jatuh cinta padha pandhangan pertama, Wid”.
Ing ngarep kelas, Pak Guru anyar mesam-mesem nambahi manise. Atine Wiwid ketarik marang Pak Guru iku. Mripate ora kedhep ngawasake.
“Namanya siapa, Pak?” Clekope sawijining murid.
“Nama saya Ardi Nurdianto, panggilannya Nur. Alamat saya di Jalan Kenari, nomor 12.”
“Yang nanya alamat siapa, Pak?”
“Lha siapa tahu ada yang mau main ke rumah saya.”
“Kok nomernya nggak sekalian 13, Pak?”
“Wah nomer 13-nya khusus buat dhukun di kampung saya.”
Saben pelajaran olahraga, Wiwid ora pedhot-pedhot nyawang Pak Nur. Tindak-tanduke Wiwid marang pak Nur ngisaratake menawa dheweke pengin cedhak lan luwih raket marang Pak Nur. Pak Nur dhewe sing isih enom uga pengin cedhak marang muride, nanging mung sawates
14
