Bagal anggone arep bebojoan. Pikirane durung nyandhak.
“Ora usah gugup. Ora usah kuwatir, amarga senajan ana pepalang kaya-ngapa wae yen Gusti isih ngidini aku lan kowe mlaku bareng, ya Ora bakal pisah!”
Siti banjur ngrungket Prasetya siset banget. Fluhe kodal metu, Dleweran nelesi pipi. Atine kumlesar, krungu tembung kang paling pungkasan diucapake Prasetya.
“Wis ora sah nangis. Dakterusrie ya anggonku omong?”
Siti nuli ngeculake pangrungkete.
“Mangertiya, miturut ombyaking swara sing daktampa saka para sanak kadang lan kanca-kancaku uga tak cocogake data-data sing ana...emmm!”
“Ana apa, Mas.,.?”
tuwamu...! Mula yen sesuk ana surak panjaluk saka rakyat Balongan Supaya Bapakmu lengser saka jabatan Lurah Balongan aja kaget! MmBokmenawa kabeh iki minangka srana kanggo njejegake bener!”
“Masss!” Siti Amidah njenggirat. Kaget, tan krasa tangane Nyenggol gelas. Kawusanane gawe swara sora. Mak krompyang! Gelas Pecah dadi sewalang-walang.
“Negk...ngk....Mas Pras tega temenan panjenengan marang keluwargaku. Kena apa kowe sing dakangkah dadi sisihanku malah nj uwing-njuwing Bapak. Sing tundhone telung dina kepungkur wong sing Ngopeni aku dadi korban, Ditudingi, dipledhingi, diidoni lan diwirang-wiran; gake dening masarakat sing maune tansah manut marang Bapak! Kabeh malik 180 drajat. Mas Prasetya, senajan ta panjenengan Ora ana ngarep, jebul Mas Pras dadi pengarep. Mas Pras pranyata sing Ngatur kabeh. Tega temen panjenengan ngompori para mudha Balongan Supaya mirang-mirangake Bapak! Kaya-kaya awakmu ora duwe dosa! Dhuh Gusti kawula nyuwun pitulungan. Lajeng kados pundi sesambungan kula? Punapa kedah kula lajengaken? Kula boten kiyat nampi pacoban menika!”
157