- 48 -
numbaki cèlèng lan menjangan. Ewa semono durung tau kéwan-kéwan iku awèh panarima marang aku. Malah padha pating glero pating glembor, swarané mbrebegi kuping".
Ratuning macan krungu, nuli celathu : "Anèh kandhamu iku alas, ngabangaké kupingku. Embok aja kegedhèn rumangsa. Saupama ora ana aku lan bangsaku, kiraku alas iki wis rusak biyèn-biyèn. Wong-wong padésan mesthi mréné mbabadi alas iki kanggo padhukuhan. Kayu-kayuné diobong kabeh, wasana sirna".
Alas mangsuli sentak : "Hé, macan. Degsura kandhamu. Kaya-kaya ora ana gunané aku memitran karo bangsamu. Ayuh, lungaa saka alas kéné. Bangsamu jaken kabèh!"
Ratuning macan serik atiné. Bareng teka ing krajané nuli ajak-ajak sakabèhing macan lunga saka alas kono. Kéwan-kéwan liyané uga mèlu, ngumbara ing padésan. Alas dadi sepi mamring.
Wong-wong padésan padha rame-rame mbedhili macan, numbak cèlèng lan buron liyané. Macan lan cèlèng mati dadi iwak dhèndhèng.
Saiki wong-wong padésan padha seneng-seneng mbabadi alas. Kayu-kayu ditegori kanggo kayu obong diedol menyang kutha. Suwé-suwé alas dadi gundhul. Sing tuwuh kari suket lan gegrum cilil-cilik.
Mangkono, critané Ki Pujangga.
A. NYURASA WACAN.
Wacan ing dhuwur surasan, yèn uwis ukara-ukara ing ngisor iki bener apa luput surasané. Yèn luput benerna!
- Wacan iku karangané pujangga kang asma Ki Yasadipura.
- Pujangga kasebut asal saka Surabaya.
- Wacan iku isi critané alas lan singa.
- Alas kang kacrita iku gedhé banget.
- Wiwitané macan seneng urip ana ing alas kono.
- Wiwitané alas sengit marang macan.
- Ora suwé alas lan macan cecongkrahan.
- Alas rumangsa ngayomi macan.
- Macan lara atiné, nanging ora gelem lunga saka alas kono.
- Wasananing carita, alasé rusak, macan-macan isih padha urip.
B. NGOWAHI TEMBUNG.
Tembung-tembung kang dikurung ing ngisor iki owahana. Wènèhana ater-ater ka- utawa ke- lan panambang-en!
