Kura kepéngin mabur
sakwat siji terus njepaplangké swiwiné. Bungah rasané, awit éntuk lem-leman.
Gagak liyané semaur: “Kura, kok ndengarèn temen kowé awan-awan metu sangka alas. Kowé kuwi sakjané arep nang endi?”
Kura semaur: “Rungoké sing apik Gagak, aku iki sakwijiné kura sing didadèké penggarepé kura kabèh ing saknjeruhné alas kéné iki. Dadiné penjawabku iki ora namung nuntun liyané waé, nanging uga aku kudu ngrupaka pangané bangsaku kabèh. Kowé déwé ngerti ta Gagak, nèk alas iki gedé mbanget. Sakjané aku iki kepéngin ngerti nang alas kéné ènèng wit mopé pira. Lah kepriyé aku bisané ngerti iku? Nèk aku kudu mlaku ngitung wit mopé kabèh ing njeroné alas kéné, menawa taun ngarep aku durung rampung. Mulané aku iki teka nang nggonmu arep njaluk tulung kowé, kepéngin diblajari mabur. Dadiné nèk aku wis bisa mabur, aku uga bisa weruh sangka nduwur wit mopé sing endi sing wis metu wohé. Kepriyé Gagak, apa kowé gelem mblajari aku?”
Gagak terus semaur; “Loh, kok nylenèh temen kowé! Lah endi swiwimu sing arep mbok nggo mabur?”
“Ah, bab iku aja digawé répot. Wis manut aku waé, ngertiné bèrès! Kowé sing rosa, kana nugel kayu sak pang kira-kira setenga mèter dawané, terus dipawa mbréné.”
Batinané manuk gagak loro mau: “Kura iki édan apa kepriyé.” Nanging ora kewetu.
