Ing sakwijiné dina ènèng manuk ngocèh nang wit. Manuké sing ngocèh jan nyenengké tenan. Menawa dèkné nduwèni kabungahan ing dina iku, mulané mempeng waé sing ngocèh.
Ing wanci iku ènèng kucing liwat. Kucing krungu Manuk ngocèh, terus mandeg nang ngisor wité.
Dèkné ngrungokké ngocèhé Manuk terus nduwèni gagasan kepriyé sing bakal bisa nubruk manuk kuwi.
Saiki Kucing têrus ngelem Manuk kaya ngéné: “Loh, sing ngocèh iku mau kowé Nuk? Aku ora ngerti nèk kowé iku bisa ngocèh apiké kaya ngono.”
Manuk ora ngerti nèk Kucing iku sing ngrungokké dèkné wis suwé nang ngisoré wit, mulané dèkné kagèt krungu swarané Kucing.
Manuk terus takon: “Loh, 'Cing, kowé arep nang endi?”
Kucing semaur; “Aku iki jawané mlaku-mlaku ngisis “Nuk, mergané nang omah sumuk mbanget. Nanging dongé aku liwat krungu kowé sing ngocèh terus aku mandeg ngrungokké lan mbatin: “Sapa sing ngocèh apiké kaya ngono kuwi?” Aku ora nggagas nèk kowé bisa ngocèh apiké kaya ngono Nuk.”
“Kowé iku aja ngomong ngono ta 'Cing, mergané aku ora seneng nèk digunggung.”
Kucing saiki étok-étoké ora krungu omongané
