Anak ilang bisa bali
Ing wanci kuwi anaké sing mancing nusul maké. Tekan kono bocahé ndelok isiné kepis terus ngomong ngéné: “Waduh, éntuk iwak okèh ngéné kok mak!”
Nanging maké ora semaur apa-apa.
Bocahé jawané njajal ngangkat kepisé, arep mlaku nang nggoné maké nanging terus keplèsèt. Awit nang pinggir got kono lunyu mbanget. Ngerti-ngerti bocahé gejegur nang got sak kepis-kepisé.
Kuwi malih dadi répot tenan. Sing tukang mancing terus mblayu
Iwaké saiki sing nang kepis morat-marit kabèh. Soké jan bungah mbanget, dèkné terus gelis-gelis mulih. Tekan omah Soké dirangkul-rangkul karo wong tuwané lan sedulur-seduluré kabèh.
Seduluré lan tanggané kabèh pada ngrungokké donpèngané Soké, apa sing dialami nang ndaratan.
Kuwi maraké kabèh ngerti nèk kudu sing ngati-ati lan nggugu omongané wong tuwa.
H. Ralim, in samenwerking met P. Karijoredjo
