Komaruddin
swantene walang alisik. Gegodhongan datan ebah. Samirana datan lumampah.
Nyumurupi bocah kang ndemenakke iku, bapakne Sutimah, kang jenenge asli Pak Wangsa iku genti tumlawung. Jroning ati nggagas
“Kepiye besuke bocah iki ?,
Pak Wangsa ora gelem ngumbar gagasan suwe-suwe. Enggal menyat saka lincak nyandhak pacul endhang-endhang menyang sawah.
“Kapan anggonmu arep mantu, Kang Wangsa?”, pitakone tangga sawahe nalika padha-padha endhang-endhang.
“Sapa sing gelem karo anakku, Kang ? ”
“E... sapa ngerti malah entuk wong pangkat ? ” bacute wong iku,
“Jare mbokne bocah-bocah, anakmu klebu bocah kang lantip”
“E... embuh, Kang. Gene kawit biyen orang tak sekolahke dhuwur, wong ragade ora ana ”
Swasana bali sepi amung keprungu kecipake banyu keneng pacul. Pak Wangsa lelangen ing angen-angene dhewe. Sing dirasani mula tansah keduten. Nyekel apa-apa tansah mrucut.
“Iki ana apa ?, batine. Pancen bocah siji iku tansah dadi kembang lambe. Ana ngendi-endi tansah dadi pocapan. Nek dedeg piadege mono ora sepiraa. Ora dhuwur, nanging uga ora nguciwani. Praenane ora pati ayu. Mung kulite resik. Kuning nemu giring. Rai rada bunder.
Sawise rampung sekolah sing cedhak omahe, gaweane saben dinane mung umbah-umbah. Rampung iku banjur masak. Sawise mateng banjur dikirimke bapakne menyang sawah. Mengkono padatan kang saben dina kudu diliwati. ”
“Wah bocah iku wis wayahe omah-omah nanging durung ana sing mengku, daheba senenge duwe bojo sing wasise kaya Bethari Saraswati, dewaning kapinteran “
“Pancen, mungguh anake wong kutha, mesthi disekolahke dhuwur, mesthi mulang wong kuliyahan “
Ngono rerasane tangga teparone Sutimah saben weruh gemlibet.
“Pak kintunane pun dugi kendel rumiyin “
“Ya, Ndhuk. Selehna kono iki tak rampungne sisan“
Ora let suwe sega kiriman iku uga enggal dirahapi nganti tapis.
“Kula mantuk nggih, Pak!“
“ Ya, sing ngati-ati “
Sinambi ngaso, dhudha anak siji iku klekaran, ngiras pantes nglempengke
24
Dinas Pariwisata dan Kebudayaan Kota Yogyakarta
