Kamenangan
kamaré begandringan kono, terus malih sepi lan kabèh pada ngempet ambekané.
Sekoyah tanpa ngomong apa-apa tulisané dilungké anaké wédok. Ayokah rodok ndredek lan tulisané dimatké tenan sakdurungé diwaca, awit dèkné ngerti nèk kerjanané bapaké pirang-pirang taun saiki gemantung nang tangané dèkné. Karo ati dedekan dèkné terus alon-alon maca tulisané kabèh tekan rampungé. Kadung wis rampung, sakwèn-wèn siji waé ora ènèng sing ngomong apa-apa. Ing wanci iku sakmungguné ènèng dom tiba mesti pada bisa krungu sangking sepiné.
Let sakwèn-wèn terus pengarepé para pinuntuné bangsa Séroki ngomong: “Tulisané iku pancèn tembungé bangsa Séroki lan urutané kena digawé memulangi bangsaku kabèh.”
Ing wanci iku Sekoyah bisa ngetokké luh mripat sangking bunpahé, awit barang sing diimpi-impi pirang-pirang taun saiki keturutan tenan.
Sakbaré kuwi bangsa Séroki pada dikabari nèk urutané wis dianggep apik kanggo mblajari. Mulané ora let suwi ya terus pirang-pirang sing pada kepéngin blajar maca lan nulis ing
