Kamenangan
waé ora bisa maca apa nulis, lah kepriyé sing bisa ngerti apa perjanjiané ditindakké tenan apa ora. Bangsané dèkné pada nga- rani nèk tulisan iku sakwijiné mantra. Nanging Sekoyah ngerti nèk sing diarani mantra iku, aksarané lan tembungé bangsa Miérkan, Mulané dèkné nduwèni kepéngin nduduhaké marang pinuntun-pinuntuné, nèk bangsa Séroki uga nduwèni mantra kuwi lan dèkné bisa nggawé mantra iku kanggo bangsané.
Nanging omongané Sekoyah ora diprecaya lan ora ènèng sing nggatèkké karo tembungé dèkné. Sekoyah dadi wong ora gelis cilik ati lan nduwé pengandel nèk bakal ènèng wanci bangsa Séroki bakal bisa maca lan nulis.
Ing taun sèwuh wolungatus rolas (1812) dongé bangsa Mér- kan pada perang karo bangsa Inggris, Sekoyah kepeksa mèlu budal perang. Ing wanci ramé-raméné perangan, pengalamané dèkné dikanggokké tenan karo bangsa Mérkan. Dèkné nganti tekan bawah sing adoh banget karo panggonané dèkné déwé.
Sekoyah uga bisa nitèni nèk soldat-soldaté bangsa Mérkan pada bisa kirim layang marang bojoné lan anak-anaké. Nanging bangsa Séroki ora bisa. Jalaran kuwi malih bojo lan anak-anaké
