Kaca:Javanese Literature Since Independence.pdf/66

Saka Wikisumber
Menyang navigasi Menyang panggolèkan
Kaca iki wis dikorèksi

54

Javanese Literature since Independence


Ing ndhuwur pinggir sabrangan bisa uga nalika iku ana tèng-tèngé Landa wis mangro nginceraké sorot lan bedhilé tumuju marang Wiranta sakanca kang bakal nyabrang kali. Ing kadohan, tar tor suwarané bedhil saya ramé keprungu. Déné ing kali kano dhéwé peteng ndhedhet lelimengan. Kemriciking banyu mili mbangun sepi, sepi kang saya nambah peteng: peteng ing kali, peteng ing atiné Wiranta.

Tekan tepis iliné kali, Wiranta uga durung nemu abané Narna. Kelawan ati nok-nik dhèwèké singsot alon-alon, nyasmitani mitrané yèn dhèwèké ana kono.

Wiranta krungu suwarané wong sajak abot: 'Heh!' Suwarané Narna ketaton mesthi! Utawa mungsuhé Narna! Wiranta nyiyapaké karabèné. 'Dhik Narna?' suwarané Wiranta bisik-bisik, diarah aja nganti keprungu liyan.

'Heh!'

'Ana ngendi kowé, dhik? Rak ora apa-apa ta?'

'Heh! Mas! Mas Ranta? Nuwun sèwu, mas. Aku lagi éwuh.'

'Éwuh apa?'

'Anu, mas. Wetengku nuntut, mumpung cedhak banyu jaré.'

'Oh! Gawédheg-dhegané atiné wong sak-kanca waé. Priyé kaanané?'

'Anu, aman kok. Aku wis nyabrang mrana kok mau. Aman.'

'Ngonoa kaé mbok ya mangsuli singsotku, dadi ora gawé tratabing ati.'

'Ah, lha aku rada isin kok. Karepku ltak-rampungaké dhlisik kaperluanku iki .. .'

Ora let suwé banjur keprungu suwarané manuk tuhu saka sasmitané Wiranta. Narna bener. Kaanan sabrang kali aman, ora ana mungsuh. Wong-wong padha énggal nyabrang kali lan terus pating jrunthul mlebu jroning kuta.

Saklébatan dalan-dalan ing kuta sajak sepi mamring, ora ana barang obah-mosik. Mung sliweré asu saba utawa kucing kerah sing gawé tenger yèn ing dalan-dalan mau isih ana sawenèhé barang urip. Déné suwarané bedhil pating jledhor lan suwara métraliyur kang sajak diempet-empet ngratani kuta ora mratélakaké yèn akèh wong tangi: sing muni kuwi sajak mung barang mati, mbledhos karepé dhéwé. Nanging yèn ditamat-tamataké kanggoné wong kang wis kulina, énggal padha weruh yèn sawetarané dalan sing sepi mamring iku padha ana wong pating jrunthul, wong obah-obah metu saka pangumpetan siji menyang pandhelikan sijiné.

Wiranta sakancané slamet ora nemu alangan sawiji apa nganti 'tekan Warungpelem. Nanging bareng wis arep nyabrang dalan Mesèn, ndadak padha krungu panggerengé tèng kang nganglang saka kidul. Wiranta énggal ngabani kanca-kancané dikon umpetan lan prayitna.