Kaca:Javanese Literature Since Independence.pdf/121

Saka Wikisumber
Kaca iki wis dikorèksi

Keblinger

109

‘Saya, bini saya, anak saya kecil dan anak saya lagi yang baru datang dari Semarang ... dan satu lagi jongos saya ... di kamar belakang.’

Bareng anggoné pada ngglédah tekan mburi, nuli pada mlebu ing kamaré Kandar, sawusé didhodhog-dhodhog rada suwé, Kandar mbukak lawang karo isih katon klakepan, nanging kaya apa kagèté bareng sing mlebu kamaré iku inspèktur pulisi.

‘Iki sapa, iki?’ pitakoné Ahmadi karo nudingi Kandar.

‘Lha itu jongos saya, Karta, dèn. Baru ada seminggu disini, wangsulané bah Dèngkèk.

‘Ayo, kowé uga mèlu nyang kantor pulisi!’ celatuné inspèktur Ahmadi marang Karta alias Kandar.

Tekan njaba Kandar arep mberod mlayu, nanging kadisikan karingkus déning pulisi kang ngadeg cedak lawang, nuli kageblagaké ing jogan. Kandar tiba gloyoran mèh nendang bah Dèngkèk.

Kamar njaba kapriksa, mengkono uga lemari kaya kang wus naté kabukak déning Kandar. Kanti sajak kaya ora anjarag, inspèktur Ahmadi nemokaké wewadiné lemari iku. Babah Dèngkèk sangsaya pucet, Awaké lemes kaya arep nglumpruk baé.

Babah Dèngkèk, tamuné loro, apa déné Kandar kabèh kapikut, kagawa menyang kalurahan. Kanti montor pulisi kang metuk inspèktur Ahmadi, amarga wus karancang sadurungé, bengi iku uga para tawanan iku terus kagawa menyang Purwadadi. Omahé babah Dèngkèk isih terus kajaga.

A. Saérozi AM, Kumpulé Balung Pisah,

Jakarta, 1966.