Kancil karo baya
nèk sikilé dèkné kabèh loro dicekeli kenceng karo Baya.
Kancil ngerti saiki dèkné ora bisa ucul, mulané terus nggolèk akal. Kancil terus anteng, ora obah blas. Ora let suwi Baya terus metungul karo ngomong; “Wis bar kowé saiki Cil. Kok ndilalah temen kowé teka wayahé aku ngelih, Wis telung dina aku ora nemu pangan apa-apa!”
Saiki Baya lih nyekeli sikilé Kancil moro kenceng. Kancil terus semaur karo ngempet larané sikilé: “Kowé ngomong apa kuwi Baya? Kowé arep mangan aku?”
“Lah kok ora? Wetengku ngelih tenan kok!”
Kancil terus étok-étoké ora krasa apa-apa karo ngomong; “Nèk kowé arep mangan aku iya kowé kudu nyekel aku ndisik ta!”
“Lah apa kowé ora krasa nèk sikilmu kabèh loro wis tak cekeli kenceng?”
“Silalku ? Kowé kuwi jan goblok tenan kok Baya. Lah wong oyoté wit ngono kok omongé sikilku. Nèk arep mbok pangan iya kono, nanging aku arep lunga. Wegah nyawang wong gobloké kaya ngono!”
Baya ndarani nyekel oyot tenan, mulané têrus diculké, jawané arep ngranggèh sikilé Kancil,
Nanging kadung Kancil krasa nèk sikilé wis ucul, dèkné terus mblayu lunga sakinter-interé,
Baya weruh nèk dèkné diapusi karo Kancil, jèngkèlé éram-éram, sampèk ngétoké untuné kabèh
