016. PAIJO: Lha piye ora susah ta ya, Ndul? Lha nek awake dhewe genah padha ora isa bali piye? Ngendi eneng wong nyasar mung sedilit, Ndul? (atine melang)
017. PINDUL: Isa.. isa.. awake dhewe ki isa bali. Wooo. (kelingan) Aku ngerti saiki, Jo. Aku tau lewat dalan iki pas bar saka pengajian kae. Yo, neng daerah sekitar kene kok sing pengajian ki. Ning aku isih lali je dalan baline piye?
018. PAIJO: Yo.. Alhamdulillah, kelingan untungo kowe, Ndul. Walah… wes ra sah dadi masalah ngene wae piye nek awake dhewe neng omahe sing kok tekani pas pengajian kae. Terus awake dhewe takon dalan bali (gumegrah seneng atine)
019. PINDUL: Bener yoan, Jo. Tumben pikiranmu encer. Biasane mampet.. Hahaha…
020. PAIJO: Ora sah ngece wae, Ndul. Gek ayo mrono ben cepet yoan sing bali.
021. PINDUL : Come on..!! hiii… (kemaki).
ADEGAN III
PAIJO LAN PINDUL PADHA LUNGA NINGGALAKE UWIT NENG PINGGIR DALAN KUWI MAU BANJUR GOLEKI OMAH KANG PADHA DIKAREPAKE. ING SALAH SAWIJINING OMAH KANG DUWE KAHANAN SEPI NYENYET, ORA PADHA DINGERTENI KIWA OMAH KUWI ANA KUBURANNE SIJI. NENG OMAH KUWI PINDUL LAN PAIJO GOLEK PITULUNGAN KANGGO NUNJUKAKE DALAN BALI.
022. PINDUL : Kuwi omahe, Jo (karo spontan nduding salah
sawijining omah sih ora dingerteni Pindul lan Paijo tengenne omah kuwi ana kuburan siji).
023. PAIJO : Heh.. aja dudang-duding, Ndul. Ora apik (karo nyampluk tanganne Pindul sing dienggo nduding mau). Yo wis gek padha ditemoni wae.
024. PINDUL : We.. aku ra ngerti tenan, Jo. Emange kenapa? Yo gek ayo (karo mlaku mlebu neng pekarangan omah kuwi).
~ Bantul Sangsaya Pinunjul ~
225
