Kaca:Babad Saka Kitab Sutji.pdf/94

Saka Wikisumber
Kaca iki wis divalidasi

***

ANAK KANG MBLASAR

95

ora tau ninggal weḍusé. Sing dadi gegamané pangon iku teken lan banḍil. Jèn ana weḍusé sing misah saka ing pepanṭan, bandjur énggal disawat nganggo banḍil, supaja bali manèh ana ing pepanṭan. Tekené sing geḍé lan dawa kena dienggo nanggulangi kéwan galak sing wani neba ing tengah pepanḍan, ora pilih-pilih kéwané: asu adjag, bruwang utawa singa. Pangon kang utama iku wani ngetohaké njawané nglabuhi weḍusé ....!

Jèn wis wajah soré, pepanṭané weḍusé bandjur digiring menjang ing kandang. Jèn dalané rekasa lan adoh, tjempé sing durung kuwat mlaku ḍéwé, dipanggul utawa dibopong. Bareng wis tekan ing ngarep lawang, pangon mau bandjur nelungaké tekené, weḍusé baka sidji dikon mbrobos sangisoré tekené, dilebokaké ing kanḍang karo diwilang. Jèn ana weḍus sing tatu awaké marga kerènḍèt-rènḍèt ing eri utawa ketjotjog ing parang tjuri, tatuné bandjur dikopoh nganggo lenga supaja ilang perihé. Lan jèn ana weḍus sing ketriwal, senadjan munga sidji, atiné pangon wis nganḍut seḍih lan kuwatir: pepanṭaning weḍusé bandjur ditinggal, perlu nggolèki sing ketriwal nganti saketemuné, ora ngétung sajah lan rekasa; rerungkudan lan gegrumbulan kebak eri lan bonḍot disasak, djurang tjerung dieḍuni, weḍus sing ketriwal kudu nganti ketemu. Lan jèn wis ketemu, bandjur dipanggul klawan bungah. Saulihé bandjur nglumpukaké prasanakan lan tangga teparoné, paḍa dituturi mengkéné: „Paḍa gujubana enggonku bungah-bungah, marga weḍusku kang ketriwal saiki wis ketemu!” Mengkono pangrumaté pangon kang utama marang weḍus ngon-ngonané.

GUSTI Jésus pijambak wis naté ngandika: „Aku iki djuru pangon kang utama. Djuru pangon kang utama iku ngetohaké njawané nglabuhi para weḍus.”

Wong-wong sing paḍa ngrungu pangandika mengkono mau wis paḍa njanḍak tegese: Gusti Jésus iku djuru pangon kang utama, déné pepanṭan weḍus sing dadi ngon-ngonané iku para muridé sing tansah nḍèrèkaké tindaké lan mung tansah ngarep-arep pitulungan saka Pandjenengané, kajadéné weḍus-weḍus sing mung tansah ndjagakaké pitulungané pangoné. Pandjenengané kang tansah ngreksa marang para muridé lan para wong sing paḍa pratjaja marang Pandjenengané, ing sawajah-wajah, rina lan wengi. Pandjenengané kang maringi katentreman ana ing atiné. Pandjenengané kang bakal nanggulangi mungsuh sinekti, jaiku Iblis sing tansah arep gawé tjilakané manusa. Pandjenengané kang bakal nglari nganti saketemuné samangsa ana kang ketriwal utawa kesasar lakuné, temah njingkur marang Allah lan ndarung uripé sadjeroning dosa, kaja patrapé pangon kang nggolèki weḍusé samangsa ketriwal .... Lan keprijé samangsa wis ketemu? Ing omahé pangon mau ana kabungahan geḍé. Mengkono uga ing swarga, ana ing ngarsané Allah, ija ana kabungahan. Pangandikané Gusti Jésus: „Aku pitutur ing kowé: Kaja mengkono uga ing swarga bakal ana kabungahan tumrap wong dosa sidji kang mratobat ....”

SIH katresnané Sang Djuru Slamet marang manusa iku tanpa upama geḍéné. Ḍawuhé: „Aku iki djuru pangon kang utama.” Ḍawuh mau wis tjeṭa lan gamblang, kabèh wong wis paḍa ngerti. Nanging Pandjenengané isih ngandika: „Pangon kang utama iku ngetohaké njawané nglabuhi weḍusé!”

Apa ta kersané ngandika mengkono iku? Para murid lan wong-wong lijané paḍa durung bisa njanḍak tegesé.

Apa kira-kira Gusti Jésus bakal sida ngalami séda? Ngetohaké njawané nglabuhi para kagungané? Apa ta gunané?

Rak luwih pantes jèn Pandjenengané djumeneng Ratu, agung binaṭara lan sekti mandra guna, ngerèhaké sadjagad rat. Mengkono iku rak luwih betjik katimbang séda!

WONG-WONG mau pantjèn paḍa durung bisa njanḍak sing dadi kersané Gusti Jésus! Saiki durung!

ANAK KANG MBLASAR

ANA wong duwé anak lanang loro. Pangrengkuhé marang anaké sing tuwa lan sing nom ora dibedakake, karoné paḍa ditresnani banget. Botjah loro mau tansah ketjukupan ing sakabutuhané kabèh, djalaran wong tuwané klebu wong sugih lan kadjèn kéringan.

Anak sing nom duwé watak bosenan lan bjang-bjangan. Atiné seḍih djalaran terus manggon ing omah, saben dina paḍa baé, sing dipangan, sing disanḍang, senadjan ora kekurangan, nanging suwé-suwé mboseni, mangka ing sadjabaning omahé lan wilajahé désané djagad isih djembar gumelar mamèraké kaéndahané. Atiné wis suwé gandrung-gandrung kegèndèng menjang djagading karaméan.

Ing sawidjining dina anak sing nom matur marang bapakné: „Rama, kula mugi sampéjan paringi panduman radjadarbé bebahan kula, djalaran baḍé kula angge kekésahan ndjadjah negari. Kula sampun boten kraos terus manggèn ing grija kémawon. Kula mugi