***
MÉCHRADÉ GUSTI JÉSUS
161
ija kepareng ngapunten sakèhing kaluputané. Saiki Pétrus wis dudu Pétrus sing bijèn, sing tansah rumangsa ondjo ḍéwé; saiki wis anḍap-asor lan sarèh; panjuwuné mung supaja undjuké mau katrimaha déning Gusti.
Pangandikané Gusti Jésus: „Angona para weḍusku.” Pétrus lan sekabat lijané paḍa ngerti apa sing dikersakaké Gusti nganggo tembung tjempé lan weḍus mau, jaiku para wong sing kudu diparani lan diwartani kabar kabungahan, temah paḍa mandjing pratjaja marang Gusti Jésus, bandjur klebu dadi panunggalané pepanṭan weḍus sing paḍa dadi kagungané Pangon kang utama, jaiku Gusti Jésus pijambak.
Gusti Jésus mirsani Pétrus klawan welas asih; kaluputané wis diapunten lan Pétrus wis dipulihaké ing kalungguhané kang ḍisik, sadjadjar maneh karo para sekabat lijané. Ing kono Gusti Jésus bandjur ngandika, ing semu pangandikané mau tanpa pangéman marang Pétrus: „Satemen-temené pituturku ing kowé: Nalika kowé isih nom, kowé sabukan ḍéwé. Nanging bésuk samasa kowé wis tuwa, kowé bakal mulung tanganmu lan disabuki déning wong lija bandjur digawa menjang panggonan kang ora kokarepi.”
Pangandikané iku njemoni bab karépotan lan kaprihatinan, apadéné bab sangsara lan pati kang bakal tumama marang Pétrus ing tembé. Pétrus pantjèn bakal ngalami disengiti, disangsara lan dipatèni déning mungsuhé kajadéné sing wis dialami déning Gustiné. Pangandika mau ing semu tanpa welas asih, nanging tumrapé Pétrus malah ditampa dadi kabungahan lan nugraha geḍé .... Osiking atiné: „Ḍuh Gusti, sampun ingkang nanḍang sangsara lan seḍih, senadjan ngantos dumugi pedjah pisan, kawula lila lair batos mbélani Tuwan ngantos pedjah. Rumijin kawula sampun njidrani Tuwan, temah damel sekeling galih Tuwan, nanging samangké kàwula baḍé nganḍemi kasetyan kawula ḍumateng Tuwan; djiwa raga kawula, ḍuh Gusti, kawula pasrahaken ing ngarsa Tuwan!” Mengkono osiking atiné Pétrus sawisé ngrungu pangandikané Gustiné.
WAJAH ésuk ing pinggiré segara Tibérias iku dadi wajah sing kebak kabungahan ing sadjroning uripé. Pasuwitané wis katarimah manèh ana ing ngarsané Gusti lan sabandjuré bakal ora ana prakara sing bisa misahaké awaké saka ing sihé Gustiné.
LET patang puluh dina saka wunguné Gusti Jésus saka ing séda, jaiku ing dina Achad sawisé rijaja Paskah. Wis rambah-rambah Gusti ngetingal marang para sekabat lan mitra-mitrané, apadéné marang para wong wadon.
Kotjapa nalika patang puluh dinané, Gusti Jésus ngetingal manèh, nanging ― enggoné ngetingal iki sing pungkasan.
Kelakoné iku mau wiwitané ana ing Jerusalèm, ana ing kamar tengah panggonané para sekabat adaté paḍa ngumpul, djalaran para sekabat paḍa kaḍawuhan tansah paḍa ngumpul ana ing kuṭa Jerusalèm. Ora antara suwé para sekabat bandjur kairid metu menjang ing sadjabaning kuṭa ana ing ara-ara djembar, ora adoh saka désa Bètani.
Para sekabat wis kulina banget ngambah dalan saka Jerusalèm menjang Bètani; wiwitané njabrang ing kali Kédron, bandjur ngliwati patamanan Gètsémané, terus munggah ing gunung Zaitun. Dalan mau ngéling-élingaké marang lelakon sing mbungahaké, lan ija lelakon sing njeḍihaké.
Ana ing papan sing djembar lan bawéra mau Gusti Jésus isih nḍawuhaké prakara warna-warna marang para sekabat, rasané kaja-kaja waktu sing kepungkur bali manèh: Gusti Jésus tindak pepara ndjadjah désa-ngadésa kaḍèrèkaké para sekabat, lan ing saenggon-enggon Gusti memulang lan nindakaké kaélokan. Senadjan mengkono, éwadéné para sekabat paḍa krasa jèn saiki kaanané ora bisa lestari mengkono, jèn saiki mesṭi ana lelakon sing luwih wigati, jaiku jèn paḍa arep ditilar Gusti lan Guruné.
Para sekabat paḍa ngrungokaké pangandikané Gustiné klawan gumolong atiné; kabèh sing diḍawuhaké Gustiné paḍa ditampani lan disimpen ana ing ati kaja musṭika adi.
Para sekabat paḍa diḍawuhi wanti-wanti supaja paḍa manggon ana ing kuṭa Jerusalèm kambi paḍa ngentèni sawetara mangsa, nganti tumekané Djuru Pirembag kang bakal nunggil karo para sekabat ing salawas-lawasé awit Gustiné ora nilar lola marang para kagungané. Djuru Pirembag mau, jaiku Roh Sutji, bakal mulang samubarang marang para sekabat, supaja paḍa olèh tentrem rehaju.
Lan sawisé mengkono? .... Para sekabat bandjur kudu menjang Jerusalèm, saka kono ndladjahi tanah Judéa lan Samaria lan sabandjuré menjang ing tanah lan negara lija-lijané nganti tekan ing pungkasané bumi paḍa kabubuhan ngunḍangaké pawarta kabungahan, jaiku Indjil, marang sarupaning umat, lan sing sapa pratjaja marang Gusti Jésus, paḍa kaḍawuhan mbaptisi atas Asmané Sang Rama, Sang Putra lan Sang Roh Sutji ..
Para sekabat sing paḍa menangi sangsara, séda lan wunguné Gustiné, paḍa ngerti lan jakin temenan, jèn Gustiné iku kang djume-
