***
MARJAM MAGDALÉNA
153
marang tangané wong dosa, bandjur kasalib, sarta wungu ing telung dinané.” ....
Wong wadon mau mung paḍa ngoplok, embuh marga saka kagèt, embuh marga saka bungah déning prakara sing ora dinjana-njana. Wis wungu saka ing séda? Apa Gustiné saiki gesang manèh?
Saiba begdjané saupama kelakon mengkono temenan. Énggal-énggal wong wadon mau bandjur paḍa mlaju bali menjang ing kuṭa wewarta marang para sekabat.
Nanging durung adoh saka panggonan kono, sasuwéné isih ana ing dalan, wong wadon mau bandjur djegagig paḍa mandeg, djalaran .... atiné paḍa wedi, nanging ija bungah banget: „Mèmper sapa ta kaé lakune? Apa dudu Gusti pijambak sing katon tindak meṭukaké? Nalika isih paḍa mangu-mangu atiné awit bokmenawa paḍa salah deleng, wong wadon mau bandjur krungu dipangandikani: „Bagéa!” Tjeṭa pangrunguné jèn iku swarané Gustiné, mulané bandjur paḍa marek sudjud njungkemi sampéjané.
Ing kono Gusti Jésus bandjur ngandika: „Adja paḍa wedi: paḍa lungaa awèh warta marang para sadulurku!” .... Sarampungé ngandika mengkono iku, Gusti Jésus wis ora katon manéh, musna ing sanalika. Enggoné ngetingal dadakan, musnané ija tanpa sebawa.
Déné wong wadon mau gegantjangan mbatjutaké lakuné klawan kabungahan geḍé ing atiné.
Ḍawuhé Gusti Jésus tjeṭa mengkéné: „Sadulurku!” Sing dingandikakaké sadulurku iku mau para sekabaté, para mitrané lan kabéh para muridé sing paḍa ngutjira lan njélaki Gustiné; wong-wong sing paḍa ora ngerti djatining sangsara, séda lan wungune. Wong-wong sing paḍa ora duwé pangandel lan sing ora mantep kasetyané, wong-wong sing kaja mengkono iku isih dingandikakaké: „Sadulurku!” Semono geḍéné sih katresnané Gusti Jésus marang para kagungané!
KOTJAPA Marjam Magdaléna wis tekan ing panggonané Pétrus lan Jochanan, bundjur diwartani mengkené: „Gusti dipunpenḍet tijang saking pasaréan, sarta kula sami boten sumerep ing pundi anggènipun njarèkaken.” Sanalika Pétrus lan Jochanan bandjur mangkat menjang ing pasaréan arep njatakaké. Satekané ing kono lan bareng nginguk ing pasaréan, weruh kedjaba watuné lawangan wis disingkiraké, jèn ules sing dienggo ngulesi lajoné Gusti Jésus lan katju sing tilas kagem ing mastakané wis sumeléh gulungan .... Sekabat loro mau paḍa ketaman giris lan gumeter. Sapa ta sing wani ngrusak pasaréan lan njolong lajoné Gustiné? Atiné banget kuwuré awit saka anané lelakon sing njeḍihaké mau, mangka saiki paḍa ora ngerti ana ing endi sumaréné Gusti.
Sekabat loro mau ora njana babar pisan, jèn Gustiné wis wungu saka ing séda, wis unggul saka ing pamisésané dosa lan pati, lan iku kelakoné ing telung dinané sawisé séda, kaja sing wis diḍawuhaké marang para sekabat. Pétrus lan Jochanan dadiné paḍa mulih nglenṭung tanpa sumurup ing sadjatining lelakon, mulané atiné isih nganḍut prihatin.
MARJAM Magdaléna, sawisé ketemu karo Pétrus lan Jochanan, ora terus anḍok ana ing omah baé, nanging bandjur bali manèh menjang pasaréan, kadereng déning rasaning atiné sing kepéngin tjeḍak karo papan sumaréne Gustine, senadjan saiki mung kari tilasé baé awudjud guwa koṭong. Bareng tekan ing patamanan, Marjam ngadeg ana djaba satjeḍaké pasaréan kambi nangis. Sing tansah diprihatinaké saiki ora lija mung baja ing endi sumèlèhé lajoné Gustiné. Sadjroné nangis nginguk ing pasaréan, bandjur weruh ana malaékat loro ngagem-agem putih paḍa pinarak, sing sidji ana ing ulon-ulon, sidjiné ana ing dagan tilas panggonan sumaréné lajoné Gusti Jésus.
Marjam Magdaléna ora kagèt lan ora wedi njawang malaékat mau, awit sing dadi underaning atiné mung ana ing endi Gustiné. Malaékat mau bandjur ngandika marang Marjam: „Kena ngapa kowé nangis.” Aturé Marjam karo nangis: „Awit Gusti kula dipun penḍet tijang, sarta kula boten sumerep ing pundi anggènipun njarèkaken.”
Sawisé matur mengkono, bandjur minger arep lunga saka ing pasaréan, dumadakan weruh ana Prija djumeneng ana ing ngarepé, nanging ora sumurup iku sapa. Marjam bandjur didangu: „Kena ngapa kowe nangis? Kowe nggolèki sapa?” Sarèhné panjanané Marjam jèn iku djuru taman, mulane matur: „Tuwan, menawi sampéjan ingkang ngésahaken, kula sampéjan sandjangi ing pundi anggèn sampéjan njarèkaken, kula penḍetipun.”
Ing kono Marjam bandjur ngrungu djenengé ditimbali: „Marjam!”
Senadjan mung sepisan enggoné ditimbali, nanging Marjam ora pangling karo swara sing wis kulina dirungu; iku swarané Gustine ḍéwé! Atiné sing kapetengan déning seḍih bandjur mak bjar dadi paḍang sanalika, mripaté sing katja-katja déning wetuning eluh malih dadi awas pandelengé. Saiki Mar-
