16
KASAOSAKÉ MARANG PANGÉRAN ING PADALEMAN SUTJI
***
Saiki Pandjenengané sing dadi panganti-antiné wong sadjagad wis rawuh.
Djebul rawuhé mau béda banget karo pangangen-angené para pangon. Panjanané, Pandjenengané jèn rawuh bakal ngagem kamuljaning kapraboné ratu agung binatara, utawa enggoné mijos ana ing keḍaton kang sarwa edi-pèni rerenggané, djebul njatané kosokbali bledjed karo pangangen-angené mau.
Bareng wis paḍa saos bekti, para pangon mau bandjur njritakaké apa sing mentas kelakon ana ing ara-ara lan apa sing paḍa dirungu saka pangandika lan pangidungé para malaékat. Kabèh mau ditjritakaké marang Marjam lan Jusup, lan marang sapa baé sing paḍa gelem ngrungokaké, marga saka liḍah sinambung utawa geṭok-tular, kabar kabungahan mau sedéla baé wis sumebar ing kuta Bètlechèm. Pantjèn para pangon ora bisa meneng baé, djalaran atiné mbludag déning kabungahan.
Ing kono Marjam mung tansah ngrungokaké baé. Atiné kebak kabungahan, lan kebak panuwun sokur marang Allah, apadéné saja munḍak-munḍak asih lan tresnané marang kang Putra. Kabèh sing dadi gunemé wong akèh mungguh kaanané kang Putra mau, mung tansah dirungokaké lan disimpen ana ing atiné sarta dilaras-laras. Nanging Marjam durung bisa njanḍak apa wigatiné kaélokan sing semono geḍéné lan muljané.
KAJA mengkono iku enggoné Sang Djuru Slamet rawuh ing donja kang papa lan nista. Dudu para radja utawa ratu agung binaṭara, dudu para wong sugih utawa wong apangkat, kang paḍa mahargja rawuhé, nanging sing paḍa sowan saos bekti iku para pangon, wong papa sing paḍa sudjud djèngkèng ing ngarepé pamakanan kéwan.
Nanging sing mengkono mau pantjèn wis dadi kersané, enggoné rawuh ngersakaké ngagem kaanan papa lan nisṭa, pamurihé supaja bisa muljakaké lan njlametaké manusa.
Pantjèn mengkono kersané, rawuhé ing donja ora nedya maringaké banḍa donja lan radjabrana supaja manusa bisa nggajuh kawibawan lan kamuljan, nanging rawuhé nedya maringaké tentrem rahaju ana ing atiné manusa, supaja bisaa sowan manèh ana ing ngarsané Allah, djalaran manusa wis disébrataké saka ing pangajunané Allah marga déning dosané.
Para pangon paḍa ngrungokaké pangandikané Malaékat, temah paḍa kumandel, sarta paḍa bungah-bungah awit wis paḍa ketemu karo Pamartané, lan bisa nemtokaké jèn bakal rahaju selawas-lawasé,
Sang Pamarta wis rawuh, lan rawuhé mau tumudju marang angger wong kang paḍa gelem ngrungu ḍawuhé lan ngandel.
JUSUP lan Marjam enggoné paḍa ngrumati Sang Djabang Baji ora béda karo adat kalumrahané wong ing tanah Kanaan jèn pinudju duwé anak. Bareng bajiné wis umur wolung dina, bandjur dinamakaké Jésus. Asma Jésus iku kang diḍawuhaké Malaékat Djabraèl marang Marjam, déné tegesé: Djuru Slamet.
Nalika Gusti Jésus juswa patang puluh dina, bandjur disambut déning Jusup lan Marjam menjang padaleman sutji ing Jerusalèm, kasaosaké marang ngarsané Pangéran, netepi ḍawuh kang katulisan ana ing angger-anggeré nabi Musa. Sakèhé anak lanang pambarep kudu kasaosaké dadi sengkeren ana ing ngarsané Pangéran. Ḍawuh mau wiwit djaman kuna ditetepi déning bangsa Israèl turun-tumurun, mengkono uga déning Jusup lan Marjam.
Ana ing padaleman sutji kono, Sang Djabang Baji bandjur kasaosaké marang imam, temah ditumpangi asta déning imam lan diberkahi. Lan ing nalika Sang Djabang Baji kaulungaké déning kang ibu marang imam, iku mengku rasa kaja-kaja ibu mau ngundjukaké putrané sumaos marang Pangéran.
Nalika Jusup lan Marjam mlebu ing padaleman sutji, wong-wong sing paḍa ana ing kono ora ana sing nggatèkaké tekané wong loro mau dalah Sang Djabang Baji, djalaran mèh saben dina ana wong njaosaké anaké marang imam. Mangka wong loro mau ija ketara jèn mung wong tjilik baé. Senadjan wong loro mau ija ora lali nggawa kurban sing arep disaosaké déning imam, nanging sing digawa mau dudu tjempé utawa weḍus, mung manuk deruk sadjoḍo, jaiku kurbané wong sing ora duwé.
Bareng Sang Djabang Baji diundjukaké déning Marjam marang imam, ija bandjur diberkahi déning imam, kaja adaté jèn mberkahi sakèhé anak pambarep. Nanging émané, imam mau babar pisan ora njana, jèn baji sing ditumpangi asta lan diberkahi nalika semono iku sadjatiné Sang Mesih pijambak. Sapa sing ngerti?
Nalika semono ija ana wong lanang mlebu ing padaleman sutji, wong mau wis tuwa banget, pasemoné katon wingit, ngetarani jèn kentjeng pangibadahé marang Allah. Jusup lan Marjam ora wanuh karo wong tuwa mau, nanging imam lan wong-wong lijané wis wanuh. Wong tuwa mau djenengé Simeon, wong mursid, prasasat ora tau lowong mlebu ing padaleman sutji perlu njaosaké pangabektiné marang Allah.
Bareng Sang Djabang Baji dibopong déning ibuné mlebu ing padaleman sutji, Simeon
