PAIMIN MELU BALAPAN MBLAYU
Aku mulih menèh salin katok anyar lan nganggo sepatu anyar. Bar salin aku terus budal. Nanging aku wis lali tembungé mbahé. Sakjané aku budalé ora éntuk ndisiki. Nanging aku wis ora bisa ngentèni, wis budal waé.
Aku budal bareng karo kanca-kancaku. Saloké mèlu balapané mbarang.
Ijik mlaku nang dalan cangkemku wis ora bisa meneng. Aku ngomong: “ꦕah, aku mau nang nggoné wong tuwa ta. Aku dijopah-japu karo wongé, diombèni banyu kembang. Aku ngerti nèk aku bakal menang balapan iki.” Kancaku takon: “Apa ya!”
Aku semaur: “Ya. Aku ora ngapus. Tenan! Nèk aku mengko menang, kowé kabèh tak traktir ya!”
Kancaku kabèh ayem.
Saiki awaké déwé tekan nggoné, Wis ènèng wong pirang- pirang sing arep ndelok; bocah-bocah sing pada mèlu ngleboni balapané ya wis pada teka mbarang.
Ora let suwi jenengé sing pada mèlu mblayu diceluki. Awaké déwé diomongi sing mblayu nang endi bakalé. Adohé ènèng patang kilomèter.
Awaké déwé dikongkon tata-tata nang dalan karo ngentèni swarané bedilé.
Aku ya wis tata-tata, sikilku wis keduten kudu mblayu. Aku ndelok jamku wis arep jam sewelas.
Persis jam sewelas bedilé muni... mak dworrrr! Wah... lah nang kono pada gemrudug sing mblayu.
Enèng sekaut numpak motorfiets nang ngarep, lah kanca- kancaku ngetutké nang mburiné awaké déwé karo sepédah,