Bocah Ngeyel
[ 72 ]Bocah Ngeyel
Linda Putriyana
D A
Jenengku Linda. Aku saiki kelas 2 SMA. Ing sekolahan aku diparabi “kutu buku” mergo aku kerep maca buku nanging pres- tasiku ing sekolahan ora tau apik. Kerep aku gawe gela wong tuwaku. Kabeh mau dumadi amarga sing tak waca mung buku komik, dudu buku pelajaran. Saben-saben wong tuwaku dalahan guruku dheweing kelas ngelikake aku supaya nyuda olehku ma- ca komik lan ganti maca buku pelajaran, nanging kabeh mau mung mlebu kuping kiwa lan metu kuping tengenku. Wis ora tak rewes babar pisan. Ing sajroning atiku sing paling jero, sajane aku ya tobat ma- rang sipatku iku. Bola-bali aku nyoba ngowahi, nanging kon ya angel banget. Kadangkala nganti aku nduweni rasa sing ala. Aku kepingin minggat amarga rumangsa mung gawesusah wong tu- waku lan guruku. Wong tuwaku sajak isin amarga biji-biji ulangan- ku tansah jemblok.
Bengi-bengi wetara jam 12, aku metu saka omah golek papan sing kira-kira bisa tak anggo nyenyuwun marang Gusti Allah. Pa- pan kang rada adoh saka omahku.
“Dhuh Gusti, menapa nasib kula badhe kados mekaten te-
“Kula akeni, kula pancen tiyang goblok. Kula langkung milih mata kang mbrebes mili.
Suwe anggonku ndedonga. Bareng wis tak rasa cukup, aku banjur bali menyang omah. Ing dalan ketemu karo wong ronda.
ma 79 ma [ 73 ]
“Wee!!! Seka ngendi bengi-bengi, kok klayapan,” pitakone wong ronda mau. Wangsulanku, “Kula saking ngedemke pikiran ten kali rika, Pak, kaliyan ngisis.”
“Woalah bengi-bengi kok ning kali. Untung ora keli. Ya, wis kana gek bali,” jawabane wong ronda mau. Aku mung manthuk.
Tekan ngomah aku glethakan ing peturon. Suwe anggonku meneng, dumadakan aku kepingin maca komik sing lucu-lucu. Pas meneri maca, aku ngguyu nganti ngakak amarga komike lucu banget. Ora dinyana, ibuku wungu amarga kaget mireng swaraku sing mbrebeki.
“Linda kowe, ki dong apa ora. Iki wis jam pira. Wayahe wong padha turu!” ngendikane ibu karo rada duka.
Sawisekuwi, aku njalukngapura marang ibu. Maca komik tetep takterusake nanging aku nahan guyu. Ngantijam telu aku lagi krasa ngantuk, banjur turu nganti kebayaran. Aku tangi jam pitu.
Gage aku adus lan mangkat sekolah barengan karo adhiku.
Tekan sekolahan mesthi wae telat banget. Aku mlebu ruang BK. Guru BK duka banget.
“Wis ping pira wae kowe telat mlebu sekolah, Ora niyatseko- lah, pa!”
“Mboten, Bu. Ban motor kula wau njeblug wonten mergi.
“Alesan wae. Saben dina kok alesane padha wae.”
“Sakestu, Bu,” kandhaku karo nyengir.
“Lha, iya. Saestu nek ngapusi kowe. Wis ayo mlebu kana. Aja lali gawe surat ijin!”
“Njih, Bu. Maturnuwun,” semaurku lega banget.
Sawise aku gawesuratijin, banjuraku langsung mlebu kelas.
“Asslamualaikum,” salamku nalika mlebu kelas.
“Waalaikumsalam, Mlebu wae,” wangsulane Pak Bram, gu- ru kelasku.
“Nyuwun ngapunten, Pak. Kula telat mlebet sekolah,” atur- ku karo rada gemeter.
“Ya, ora papa. Mlebu wae, lha wis dadi pakulinanmu, ta, te- ka telat ing kelas,” wangsulane Pak Bram karo rada nyindhir.
wa a [ 74 ]
“Sajane omahmu, ki, ora adoh saka sekolahan. Nanging, kok mesthi telatwae. Ana apa sejatine?” pandangune Pak Bram ngam- bali ngendhikane.
“Imjih, Pak. Kula wau tangi kebyaran lajeng wonten margi ban motorkula bocor, Pak. Saestu. ....,” wangsulanku karo ngya- kinake Pak Bram.
“Kuwirak mung alesanmu wae, ta. Kene tak kandhani. Nek mbok terus-terusake anggonmu telat, becike sesuk maneh ora su- sah melu pelajaran!” ature Pak Bram duka.
Ora tekan semono, Pak Bram banjur ngendhika maneh karo ngundhat-undhat patrapku sing ora genah. Ngendhikane, “Kowe ki rak ning sekolahan kene kondhang ndugale ta. Apa kowe ora isin. Pinter we ora. Apa ya kowe arep ngeneiki terus!”
“Lha menawi niku sampun dados sipat kula saking bayi, Pak. Kula nggih gumun kaliyan awak kula niki. Sedherek-sedherek kula ugi sami sanjang menapa kula badhe dados preman ngenjing.”
“Mulane kuwi. Kowe gek ndang ngrubah sipatmu mu sing elek. Apa maneh kowe ya wis arep munggah kelas 3 SMA,” pa- ngandikane Pak Bram rada lerem,
“Njih, Pak, insya allah. Kula badhe ngrubah sipat kula. Kula badhe sinau lan kerep maca buku pelajaran, sanes buku komik supados mboten angsal jejuluk “kutu buku komik” malih. Kula kepingin angsal biji sing sae.”
“Ya, muga kekarepanmu kuwi temenan lan bakal kedadeyan,” mangkono ature Pak Bram ngarep-arep anggonku dadi wong sing ora males maneh.
Bubar kuwi aku radha dheleg-dheleg. Pas bubaran sekolah, aku mlaku bali karo mikir, “Apa bisa kuwi kabeh dak tindaka- ke???”
na TA mo